Członkowie Towarzystwa dzięki specjalnemu zaproszeniu mogli odwiedzić zaprzyjaźnioną Fundację Artystyczna Podróż Hestii na wystawie Norbert Delman „A posteriori”. Wystawa ma formę site specific, prace artysty można oglądać także przez okiennice szyby Pawilonu o każdej porze dnia.
Fundacja już od 19 lat realizuje konkurs „Artystyczna Podróż Hestii”, skierowany do młodych twórców. O swojej twórczości i wystawie opowiedział nam sam artysta oraz kuratorka – Maja Wolniewska.
Norbert Delman (ur. w 1989 roku) to rzeźbiarz i performer, twórca wideo, instalacji i grafik, a także kurator wystaw. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Mirosława Bałki, studiował również sztuki piękne w University College Falmouth (UK). Jest współtwórcą przestrzeni artystycznej Stroboskop w Warszawie i finalistą 13. edycji Konkursu Artystyczna Podróż Hestii.
Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych zorganizowało dla swoich członków oprowadzanie po wystawie „Rhizopolis” Joanny Rajkowskiej, którą od 1 lutego można obejrzeć w Zachęcie- Narodowej Galerii Sztuki. Po wystawie oprowadziła nas artystka dzięki czemu mieliśmy okazję posłuchać o kulisach powstania prac oraz innych projektów które artystka realizowała w przestrzeni publicznej, a także o swoich planach na przyszłość.
Rhizopolis jest scenografią zbudowaną do futurystycznego filmu. Jego scenariusz nakreślony przez Rajkowską to propozycja radykalnej zależności, w której zdominowana dotychczas przez człowieka przyroda okazuje się być w swym niewzruszonym trwaniu ratunkiem, dostarczającym tego, co niezbędne dla podtrzymania ludzkiego życia. Zwiedzając wystawę, wkraczamy w obszar zarówno instalacji artystycznej, jak i scenografii do filmu, w którym sami gramy, i do którego być może napiszemy sequele.
Rhizopolis w swoim materialnym wymiarze jest miastem podziemnym utworzonym — zgodnie ze scenariuszem projektu — pod lasem przez desperackich uciekinierów z powierzchni Ziemi. Fikcyjny film da nam szansę na zbliżenie się do tajemniczego, cichego podziemnego świata, do życia korzeni drzew oraz habitatu ostatniej szansy, a to być może pozwoli nam pomyśleć o idei „podziemia” jako o nadziei przetrwania. Bo przecież wraz z tym projektem my, widzowie, schodzimy „do podziemia”, aby na nowo przemyśleć umiejscowienie człowieka i jego fundamentalną zależność od habitatu, który czyni nasze życie możliwym. To zaproszenie do równoległego świata, o którym — pomimo rozległej wiedzy — bardzo niewiele wiemy, i który może stać się naszym hipotetycznym schronieniem, a być może także szansą na zbudowanie bardziej organicznych relacji z przyrodą.
Zaprosiliśmy członków TZSP na specjalne prywatne oprowadzanie po Warszawskiej Galerii Studio. Dorota Jarecka- kierowniczka galerii – opowiedziała nam o pierwszej od dłuższego czasu wystawie wybitnych zbiorów sztuki. Gdy w 1972 roku Józef Szajna objął dyrekcję Teatru Studio, założył w nim galerię sztuki i zakupił pierwsze dzieła do zbiorów. Dziś kolekcja liczy tysiące obiektów, a wśród nich dzieła m.in. Magdaleny Abakanowicz, Edwarda Dwurnika, Edwarda Krasińskiego, Erny Rosenstein, Henryka Stażewskiego. Prace wybitnych artystów polskiego modernizmu stanowią dowód niezwykłej polityki artystycznej tego miejsca, a także nowatorskiego myślenia o interdyscyplinarnym charakterze współczesnej instytucji kultury.
10 lutego zorganizowaliśmy pierwsze w tym roku oprowadzanie kuratorskie po wystawie „Rzeźba w poszukiwaniu miejsca” specjalnie dla naszych członków.
Specjalnie dla członków Towarzystwa spotkanie z artystkami Bożeną Grzyb – Jarodzką i Ewą Cieplewską, twórczyniami grupy LUXUS i stypendystkami programu 160/160. Członkom Towarzystwa opowiedziały o aktualnej pracy, wystawach oraz najnowszym numerze art-zinu.
W działalności artystycznej Grzyb-Jarodzkiej dominują portrety. W latach 80. były to przede wszystkim wizerunki znajomych i przedstawicieli młodzieżowych subkultur, a także podobizny idoli jej pokolenia. Jak to określił Adam Sobota, pisząc na łamach „Formatu” o historii grupy Luxus, „Bożena Grzyb-Jarodzka utrwalała się w pamięci jako autorka portretów ludzi przedstawionych jako idole, mieniących się niepokojącą kolorystyką”. Na podstawie fotografii odtwarzała też we własnym stylu hollywoodzkie portrety bohaterów kinowych. W swoich pracach artystka stosuje silną kolorystykę, co w połączeniu ze wzorami pokrywającymi płótna może przywodzić na myśl psychodeliczne wizje. Widać w jej twórczości inspirację pop-artem, onirycznością, romantyzmem i kiczem. Ewa Cieplewska współzałożyła grupę artystyczną LUXUS – jedną z kluczowych grup artystycznych lat 80. w Polsce. W przeciągu lat uczestniczyła w kilkudziesięciu wystawach formacji, a także współtworzyła Magazyn LUXUS oraz inne publikacje grupy. Swoje działania artystyczne łączy z działaniami proekologicznymi i politycznymi. Oprócz malarstwa, tworzy również zaangażowane happeningi, murale oraz akcje plenerowe. Należy do Koalicji Ratujmy Rzeki. Od początku XXI w. silnie związana z Wisłą, czego wynikiem był projekt Flow/Przepływ (od 2015), który poprzez sztukę miał dbać o środowisko wodne.
Spotkanie odbyło się na zoomie
13 grudnia tego roku minęło 160 lat od powstania Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych — stowarzyszenia, które dało początek dzisiejszej Zachęcie. Jubileuszowe spotkanie członków Towarzystwa odbyło się 12 grudnia na platformie Zoom. Wszystkim uczestnikom dziękujemy za wspólnie spędzony czas.
Członkowie Towarzystwa wzięli udział w spotkaniu online z Dorotą Podlaską, stypendystką programu „160/160”.
Urodzona w 1968 roku w Bydgoszczy artystka to malarka, graficzka, fotografka, autorka akcji i interwencji w przestrzeni. Studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, uzyskała dyplom w 1989 roku. Ma w swoim dorobku wystawy m.in. w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Galerii Arsenał w Białymstoku, Galerii Łaźnia w Gdańsku, pobyty studyjne w Finlandii, Francji, Włoszech, Korei Południowej, Japonii.
Członkom Towarzystwa opowiedziała o swoich projektach, sztuce, jedzeniu i przyjaźni.
Członkowie Towarzystwa uczestniczyli w oprowadzaniu kuratorskim Michała Jachuły po wystawie „Żywe magazyny: Artibus”.
Wybór dzieł na pokazie odzwierciedla wszystkie etapy formowania się instytucji i tworzenia jej kolekcji: od założycielskiego momentu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, poprzez czasy istnienia Centralnego Biura Wystaw Artystycznych Zachęta, aż do chwili obecnej, gdy stała się narodową galerią sztuki.
Prace fotograficzne Andrzeja Pawłowskiego z cyklu Genesis przywołują gesty tworzenia „nowego”. Rysunek Marlene Dumas przypomina o dramatycznej śmierci prezydenta Gabriela Narutowicza w 1922 roku, zastrzelonego w Zachęcie przez malarza Eligiusza Niewiadomskiego. Zamach na pierwszego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zbiega się w czasie z powstaniem akwareli przedstawiającej gmach galerii autorstwa Bronisława Kopczyńskiego. Ten z kolei koresponduje z pracą Krzysztofa Wodiczki na temat doświadczeń kobiet związanych z przemocą, zrealizowaną w formie projekcji wideo na fasadzie Zachęty. Jadwiga Sawicka w reklamach kulturalnych „agituje”, pokazując, jak powinny działać instytucje sztuki, a Andrzej Sapija egzemplifikuje pojęcie zbioru. Ten wizualno-liczbowy zapis na papierze w abstrakcyjny sposób unaocznia zbiór artystycznych obiektów z przypisanymi numerami inwentarza. Fragment instalacji Edwarda Krasińskiego z 1997 roku — z wykorzystaniem wizerunku obrazu Śmierć Barbary Radziwiłłówny (1860) Józefa Simmlera — jest echem wystawy tego współczesnego artysty w Zachęcie, a jednocześnie inkarnacją pierwszego dzieła zakupionego przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych.
Na specjalne zaproszenie członkowie Towarzystwa odwiedzili wystawę Grzegorza Kozery „Widzenie powtórne” w Galerii aTak. Wystawa jest zapisem podróży artystycznej Grzegorza Kozery szlakiem Józefa Czapskiego. która – obok osobistych spostrzeżeń i pomysłów – jest również odzwierciedleniem fascynacji wrażliwością wizualną Józefa Czapskiego (1896-1993) – malarza, pisarza, współzałożyciela paryskiej „Kultury” i Komitetu Paryskiego. Jego śladami Kozera podążył do Ameryki Południowej w 2019 roku w ramach przyznanego stypendium Programu „Młoda Polska”.
Warsaw Gallery Weekend 2020 był inny niż dotychczasowe. 10. edycja zastała nas w nowej rzeczywistości, zmienionej pandemią, która wyjątkowo dotkliwie dotknęła środowisko sztuki. Zachowując wszelkie środki ostrożności spotykaliśmy się na początku października na jubileuszowej edycji WGW, podczas której 29 galerii z Warszawy, Łodzi, Poznania, Gliwic i Katowic zaprezentowało ponad stu polskich i zagranicznych artystów.
Na specjalne zaproszenie kolekcjonerów Piotra Bazylko i Tomasza Pasieka zaprosiliśmy członków Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych na oprowadzanie kuratorskie Ewy Tatar po indywidualnej wystawie Martyny Czech. Martyna Czech (ur. 1990) debiutowała na Biennale Malarstwa Bielska Jesień w 2015 roku gdzie zdobyła Grand Prix. Jej prace znajdują się w licznych prywatnych i instytucjonalnych kolekcjach sztuki współczesnej. Aż siedem jej prac zakupiło do swojej kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej.
Choć artystka jest jedną z najbardziej cenionych malarek młodego pokolenia w Polsce, wystawa, zatytułowana „Martyna Czech. Budzi emocje”, będzie jej pierwszym indywidualnym pokazem w Warszawie. Wydarzenie organizowane jest przez Clay.Warsaw w ramach cyklu Clay.ART.
Na specjalne zaproszenie członkowie Towarzystwa mieli okazję odwiedzić Retrospektywną wystawę malarstwa Urszuli Broll (1930 – 2020) w Królikarni. To opowieść o trwającym wiele dekad życiu oraz twórczości niezwykłej i niesłusznie zapomnianej artystki. Była malarką, animatorką niezależnej sceny artystycznej, buddystką. Aktywnie kształtowała powojenną awangardę artystyczną i tzw. katowicki underground. Tytułowy atman (z sanskrytu duch, oddech) pojawił się w twórczości Broll w 1967 roku i wiąże się z działalnością katowickiej Grupy Oneiron. Wystawa została przygotowana z inicjatywy i we współpracy z Fundacją Katarzyny Kozyry.
Członków Towarzystwa zaprosiliśmy na spotkanie z jednym ze stypendystów programu 160/160, Przemkiem Branasem. Spotkanie odbyło się w sali kinowej Zachęty, tak abyśmy mogli na dużym ekranie zobaczyć fragmenty prac artysty.
Przemek Branas (ur. 1987) jest autorem performansów, wideo, instalacji. Ukończył Wydział Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, obecnie jest doktorantem Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Jest laureatem II nagrody w konkursie Spojrzenia 2017.
Specjalnie dla członków Towarzystwa umożliwiliśmy zobaczenie wystawy już dzień przed oficjalnym otwarciem podczas godzin otwartych. Na miejscu była również artystka oraz kuratorka wystawy Magdalena Komornicka.
Pierwsza w Polsce obszerna monograficzna wystawa Joanny Piotrowskiej prezentuje wybór jej prac z ostatnich kilku lat. W inscenizowanych fotografiach i filmach artystka skupia się na badaniu relacji międzyludzkich i ich cielesnej ekspresji. Jej czarno-białe, ręczne, żelatynowo-srebrowe odbitki i filmy na taśmie 16 mm są raczej zapisem działań performatywnych czy spektaklu niż dokumentem.
Tytuł wystawy Zaduch został zaczerpnięty z jednego z pierwszych cykli fotograficznych Piotrowskiej (2013–2014), którym zdobyła międzynarodowe uznanie. Frowst (ang. zaduch, duszność, stęchlizna) przywodzi na myśl gęste powietrze niewietrzonego mieszkania, nasycone skomplikowanymi relacjami rodzinnymi. Inspiracją dla tego cyklu była pseudonaukowa, oparta na manipulacji metoda „porządkowania splątanych i zerwanych więzów rodzinnych” niemieckiego psychoterapeuty Berta Hellingera. W oparciu o obserwację układów ciała i gestów powstały pełne napięcia, reżyserowane fotografie ukazujące rodzinne systemy zależności.
Targi NOT FAIR odbywają się w Warszawie już od kilku lat. Ale w tym roku po raz pierwszy odbyły się w siedzibie DESA Unicum, która postanowiła wesprzeć galerie sztuki współczesnej oddając im swoją przestrzeń.
W tym roku ze względu na pandemię Covid-19 większość międzynarodowych targów zostało odwołanych lub przeniesionych do Internetu. Te polskie galerie, które są aktywne międzynarodowo, nie miały zatem szans pokazania najnowszych i najciekawszych prac reprezentowanych przez siebie artystek i artystów ekspertom i szerszej publiczności. Dzięki gościnie domu aukcyjnego galerie mogły dotrzeć do lokalnych odbiorców.
Na specjalne zaproszenie członkowie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych mieli okazję zwiedzać wystawę Moniki Sosnowskiej, która ze względu na trwającą pandemię COVID-19 nie miała oficjalnego otwarcia.
Wystawa Moniki Sosnowskiej to pierwsza tak duża monograficzna prezentacja dzieł artystki w Polsce, przygotowana specjalnie dla Zachęty. Składa się ze starszych prac wybranych z obszernego dorobku i z ostatnich dzieł o nowych tropach i inspiracjach. Wystawa obejmuje przestrzeń siedmiu głównych sal Zachęty, tak by można było prześledzić konceptualizację i przemiany twórczości powstającej w szerokim kontekście rzeźbiarskim, architektonicznym i technologicznym. U podstaw sztuki Sosnowskiej leży tradycja modernizmu, poddawana rewizji i konsekwentnie przetwarzana.
Monika Sosnowska zasłynęła dziełami inspirowanymi wczesnym i powojennym modernizmem w architekturze, w których odwołuje się niekiedy do ikonicznych projektów (jak np. Lake Shore Drive Apartments Miesa van der Rohe, 1948–1951, w pracy Wieża, 2014), lecz przede wszystkim eksploruje architekturę socmodernizmu z lat 60. i 70. XX wieku w Polsce. Topografia badanego przez nią modernizmu ciągle się powiększa: ostatnie prace są wyrazem fascynacji rosyjską architekturą inżynieryjną Władimira Szuchowa oraz zainteresowań powojennym modernizmem w wydaniu azjatyckim.
Na zebraniu omówimy sprawozdanie z działalności Towarzystwa w 2019 roku oraz plany na najbliższe półrocze. Odbędzie się głosowanie nad zatwierdzeniem sprawozdania finansowego oraz absolutorium dla Zarządu za rok 2019.
Zachęcamy do zapoznania się z dokumentami przed walnym zebraniem.
Osoby, które nie będą mogły być obecne na zebraniu, mogą być reprezentowane przez pełnomocnika. Wzór pełnomocnictwa znajduje się wraz z innymi dokumentami.
PROPONOWANY PORZĄDEK OBRAD
Sprawozdanie finansowe. Bilans
Sprawozdanie finansowe. Rachunek zysków i strat
W związku z udziałem w projekcie związanym z digitalizacją zasobów Zachęty szukamy osób do pracy!
Rekrutujemy na stanowiska:
Szczegółowe oferty pracy w załączeniu. Na zgłoszenia czekamy do 1 czerwca 2020! CV prosimy przesyłać na adres: info@tzsp.art.pl.
Ekspert zarządzający. Kierownik projektu
Koordynator zadań promocyjnych
Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki i inne instytucje kultury są zamknięte. W tym trudnym dla nas wszystkich czasie zapraszamy do korzystania ze specjalnie przygotowanego programu #ZachętaOnline. W programie:
Więcej informacji na www.zachetaonline.pl i www.zacheta.art.pl
Bądź na bieżąco i zostań z nami!
Zorganizowane specjalnie dla członków naszego Towarzystwa oprowadzanie kuratorskie po wystawie. Ahmed Cherkaoui -uznawany za pioniera marokańskiej sztuki współczesnej – na początku lat 60. studiował rok w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Czas spędzony w Polsce okazał się przełomowy w jego malarskiej karierze, zapowiadając późniejsze eksperymenty w obszarze sztuki abstrakcyjnej. Na wystawie zobaczymy m.in. obrazy Erny Rosenstein, Henryka Stażewskiego, Romana Artymowskiego.
Prace Ahmeda Cherkaouiego z tego okresu powracają do Warszawy po niemal sześćdziesięciu latach, na wystawę w Zachęcie. Stanowią punkt wyjścia do prześledzenia możliwie jak największej liczby wątków związanych z twórczością marokańskich artystów w Polsce, polskich artystów w Maroku i ich obustronnych kontaktów. Od połowy lat 50. do początku lat 80. w akademiach sztuk pięknych w Warszawie i Krakowie oraz w łódzkiej Filmówce studiowało kilkunastu studentów z Maroka.
Zaprezentowane na wystawie polsko-marokańskie relacje artystyczne okazują się niezwykle ważnym świadectwem transkontynentalnej wymiany kulturalnej w latach zimnej wojny. Ukazują kolejno Warszawę, Łódź i Asilah w postaci międzynarodowego tygla, znaczących miejsc skrzyżowania kultur słowiańskich, arabskich i berberskich. We wszystkich tych projektach artystycznych — będących efektem spotkania marokańskich twórców z polskimi artystami — można zaobserwować potrzebę poszukiwań nowego wyrazu w najróżniejszych dziedzinach sztuki: malarstwie, filmie, praktykach konceptualnych i grafice artystycznej. Wnikliwe prześledzenie tych relacji pozwala lepiej zrozumieć przemiany na globalnej mapie sztuki. Zaś zaskakująca z dzisiejszej perspektywy idea zbliżenia kulturalnego Polski i Maroka okazała się odegrać tu istotną rolę.
Specjalnie dla członków naszego Towarzystwa spotkanie na wystawie Aleksandry Jachtomy. Artystka w ciągu ostatnich lat tworzyła głównie obrazy monochromatyczne z niewielką interwencją, polegającą na domalowanej na obrzeżach blejtramu ramie, bądź na ledwie zauważalnych przejściach walorowych, powodujących, że obrazy te prowokują do myślenia o nich poprzez kolor i odnoszenie ich do tradycji malarstwa wypełniającego pole obrazu barwnymi plamami.. To na nich głównie koncentruje się wystawa. Subtelność kolorystyczna, delikatność związana z formatem obrazów, bezśladowym sposobem kładzenia olejnych farb, harmonijnym zmienianiem palety. Malarstwo Aleksandry Jachtomy postrzegane jest dzisiaj przez pryzmat dzieł powstałych w ostatnich 4 dekadach. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, że obrazy z tego okresu są najlepiej znane i komentowane przez krytykę artystyczną i historyków sztuki, ale także najczęściej przywoływane przez samą artystkę. Stanowią zdecydowanie dominujący zrąb dzieł pokazywanych na jej wystawach indywidualnych i one są też wybierane przez kuratorów do wystaw zbiorowych (np. Po Cybisie, Zachęta 2019). Przez wielu łączone są z twórczością malarzy minimalistycznych bądź uprawiających sztukę optyczną. Prowokują wyobraźnię i myślenie do refleksji nad światłem. – wszystko to czyni obrazy Jachtomy bytami eterycznymi, a jednak mocno osadzającymi się w pamięci.
Zaprosiliśmy na zorganizowane specjalnie dla członków Towarzystwa spotkanie z dyrektor Hanną Wróblewską i jej kuratorskie oprowadzanie po wystawie „Andrzej Krauze. Lekcja fruwania”. W Polsce Krauze znany jest przede wszystkim jako twórca satyryczny, współpracujący w latach 70. z paryską „Kulturą”. Jednak wystawa skupia się wokół innego okresu twórczości gromadząc wszystkie oryginalne rysunki powstałe podczas trzydziestoletniej współpracy artysty z brytyjską gazetą „The Guardian”. Koncentracja na jednym tylko czasopiśmie, wybranym spośród wielu, z którymi współpracował, pozwoli nie tylko przyjrzeć się różnorodności form rysunkowych i przemiany stylu, ale też lepiej prześledzić zmiany formy wizualnej samej gazety jako medium.
Rysunki Krauzego to nie tyle rysunki satyryczne (określenie dość ograniczające nawet w ramach tego gatunku) a uniwersalne komentarze bez słów, ilustracje, alegorie czasem wprost nawiązujące do tematu prasowego artykułu, często jednak będące swobodną interpretacją całych wątków. Niejednokrotnie autonomiczne dzieła.
Instalacja-archiwum przedstawiająca zespól rysunków Guardianowskich zestawiona jest z seriami prac bardziej osobistych, tworzonych w pracowni, dla siebie. W Zachęcie można zobaczyć po raz pierwszy prezentowany w całości autobiograficzny cykl Mr Pen. His life and work/ Pan Pióro. Jego życie i twórczość czy Unfinished Biography of Mr Pen/ Niedokończona biografia Pana Pióro. A także — będące swoistymi arcydziełami rysunku — wycinanki, w których narzędzie pracy artysty pióro ze stalówką zastępuje… skalpel.
Tytuł Lekcja fruwania odwołuje się do pracy dyplomowej Andrzeja Krauzego z 1974 roku — filmu animowanego – jedynej pokazywanej pracy artysty z lat 70. Ale jest tez metaforycznym podsumowaniem całej twórczości i biografii twórcy.
Wystawie towarzyszy bogato ilustrowana publikacja wydana przez Państwowy Instytut Wydawniczy.
Zapraszamy na zorganizowane specjalnie dla członków Towarzystwa spotkanie z kuratorem wystawy Michałem Jachułą. Wystawa obejmie prace realizowane od drugiej połowy lat 60. do połowy lat 70. XX wieku. To historia najwcześniejszego etapu wideo-artu przedstawiona za pośrednictwem najbardziej podstawowego formatu utożsamianego z tą dziedziną — jednokanałowych ruchomych obrazów, zarejestrowanych na taśmach wideo (nośniku magnetycznym). Kamera Sony Portapak — mobilna i dostępna — szybko stała się dla artystów nowym narzędziem twórczych działań. Na wystawie zobaczymy prace m.in. Bruce’a Naumana, Nam June Paika czy Johna Baldessari.
Można je scharakteryzować jako intymne, spontaniczne zapisy, w większości wykonywane przez samych artystów. Dobór wideo oraz znaczenie medium na wystawie bliskie jest myśleniu o rysunku. Odręczny szkic na kartce papieru i wideo, będące rodzajem notatki na taśmie magnetycznej, mają wiele wspólnego.
Datą graniczną dla najwcześniejszych prac eksponowanych w Zachęcie jest wprowadzenie na rynek amerykański w latach 60. ubiegłego stulecia przenośnego sprzętu wideo. Dzięki wykorzystywaniu taniej taśmy wielokrotnego użytku można było w prosty sposób rejestrować obraz razem z dźwiękiem. Największą rolę w tej historii odegrała kamera Sony Portapak — przenośna, przystępna cenowo, stosunkowo lekka i łatwa w obsłudze — szybko stała się dla artystów nowym narzędziem twórczych działań.
Większość prezentowanego materiału pochodzi z amerykańskiego kręgu kulturowego. Znalazły się tu zarówno prace dotykające kwestii społecznych, egzystencjalnych, emancypacyjnych i tożsamościowych, jak i autotematyczne, podejmujące temat samego medium wideo, w tym liczne wideo taśmy zrealizowane przez kobiety. Zobaczyć można wiele rodzajów ruchomego obrazu: od zapisów o charakterze osobistych narracji, poprzez performans dokamerowy i wypowiedzi konceptualne, skończywszy na pracach bliskich dokumentowi.
Tym razem zaprosiliśmy całe rodziny z dziećmi na sobotni wernisaż wystawy „Co dwie sztuki to nie jedna” w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki. To pierwsza wystawa przygotowana przez artystów… i ich dzieci. Prace — wykonane specjalnie na ten pokaz — pozwolą przyjrzeć się tematom ważnym zarówno dla młodych twórców, jak i odbiorców sztuki. Dzieci artystów, włączone w proces powstawania dzieła sztuki współczesnej, zaproszą rówieśników do twórczego i aktywnego zwiedzania wystawy.
Członków Towarzystwa zaprosiliśmy na specjalne oprowadzanie po wystawie jednej z ikon polskiej sztuki powojennej. W roku 1972 Natalia LL w manifeście “Postawa transformująca” pisała: „Sztuka realizuje się w każdym momencie rzeczywistości, każdy fakt, każda sekunda jest dla człowieka jedyna i nigdy niepowtarzalna”. To słowa młodej artystki zafascynowanej konceptualizmem – nową sztuką, odrzucającą nie tylko obiekt jako fetysz, ale przede wszystkim wkraczającą w rejony pozaartystyczne, rezygnując z gestu, natchnienia oraz artyzmu.
W styczniu Zaprosiliśmy na organizowany wspólnie z Towarzystwem Przyjaciół Muzeum Sztuki Nowoczesnej wyjazd do Łodzi. Spotkaliśmy się na oprowadzaniach po wystawach Komponowanie przestrzeni. Rzeźby awangardy oraz R.H. Quaytman. Słońce nie porusza się. Rozdział 35 w Muzeum Sztuki, odwiedzimy Triennale Tkaniny.
Zapraszamy na wernisaż wystawy Anny Siekierskiej, absolwentki Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP i aktywistki na rzecz przyrody. Artystka tworzy przede wszystkim prace poddające krytycznemu oglądowi przedmiotowe podejście człowieka do natury. Tym razem punktem wyjścia stały się dla autorki przemyślenia nad problemem nieużytków miejskich (badała Stadion im. Edmunda Szyca w Poznaniu i Wawerskie Zakole Wisły w Warszawie), które postrzega jako miejsca pozytywne, dające szansę na ocalenie naturalnie rozwijających się w mieście przyrodniczych ekosystemów. Na wystawie zaprezentowane zostaną nowe prace — instalacje, fotografie, obiekty rzeźbiarskie i filmy.
Wystawa prezentuje najnowsze obrazy Radka Szlagi, które powstały w efekcie jego badań nad językiem malarskiego medium, lekceważonymi narracjami oraz relacjami między sztuką a informacją i wiedzą. Te zainteresowania artysty zyskują dziś nowe znaczenie i kontekst.
Szlaga wielokrotnie nazywany był przez krytyków postmodernistą. Postmodernizm (jako brak wiary w istnienie neutralnej oceny faktów, zjawisk i postaw) jest często uznawany za jedno ze źródeł postprawdziwego, cynicznego stosunku do faktów. Wiąże się to z dostępem do ogromnej liczby informacji (czasem sprzecznych) oraz zachwianiem autorytetu ekspertów i badań naukowych. Obecnie skuteczność przekazu nie zależy od jego weryfikowalności, ale od liczby „emocjonalnych” reakcji przekładających się na odsłony, udostępnienia i polubienia. W konsekwencji dochodzi do zrównania źródeł informacji pod kątem ich powagi i wiarygodności. W najnowszych pracach artysty podróżnicze przechwałki, pijackie gawędy oraz wiadomości z tzw. mediów głównego nurtu uzyskują podobną wagę i wartość poznawczą.
Specjalnie dla członków Towarzystwa wyjątkowe oprowadzanie kuratorskie Roberta Rumasa, który przeprowadzi nas przez całą wystawę. Wystawa to ponad 100 lat historii polskiej scenografii w oparciu o układ problemowo-tematyczny z odniesieniami kontekstualnymi do wcześniejszych i późniejszych zjawisk.
Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku jest czwartą w historii Zachęty przeglądową wystawą poświęconą scenografii teatralnej. Jej koncepcja to autorska wizja Roberta Rumasa — cenionego artysty wizualnego i scenografa. Wystawa w nowym świetle ukazuje najważniejsze zjawiska scenograficzne kształtujące przestrzeń i estetykę przedstawień teatralnych oraz wydarzeń polityczno-społecznych w Polsce. Duży przekrojowy pokaz stanowi nowatorską próbę całościowego przedstawienia procesu ewolucji scenografii: od pierwszej reformy teatru do współczesności, z uwzględnieniem problemów, zjawisk i wynikających z nich reperkusji nieodłącznych dla zrozumienia roli tej dziedziny zarówno w historii polskiego teatru, jak i historii kultury.
Teatr jest czułym instrumentem rejestrującym zmiany społeczno-kulturowego porządku, zaś będąca jego częścią scenograficzność to również narzędzie teatralizowania przestrzeni publicznej — tła i areny wydarzeń, historii w procesie. Scenografia jako medium kształtujące przestrzeń, choć jest efemeryczna, ma nośną funkcję i duży zasięg. Zwykle odbija się szerokim echem w domenie publicznej, dyskursie medialnym; długo pozostaje w pamięci publiczności, a jej przykłady zapisują się na kartach historii. Obojętnie, czy podprogowo subtelna, czy propagandowa, jest zaprojektowanym dziełem dla społecznych rytuałów i sporów światopoglądowych wpisanych w rzeczywistość. Dlatego też wystawa unaocznia rangę, funkcje oraz role społeczne pełnione przez scenografię w przestrzeni artystycznej i w rzeczywistości pozaartystycznej, traktując je jako wspólny obszar funkcjonowania grup i jednostek w szeroko rozumianej kulturze generującej spory, konflikty i kontrowersje.
W imieniu Fundacji Bator Tabor Polska mamy zaszczyt zaprosić na 7. Aukcję Sztuki Współczesnej. Celem aukcji jest zebranie funduszy na pomoc dzieciom z nowotworami oraz promocja sztuki współczesnej. Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych już po raz 6. ma zaszczyt być gospodarzem wydarzenia.
Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych oraz magazyn „Vogue Polska” zapraszają do wzięcia udziału w happeningu pod gmachem Zachęty. 15 listopada – w rocznicę akcji „Hiacynt” – spotkamy się w południe pod Prostą tęczą i przywiążemy do niej wstążki, by upamiętnić wydarzenia sprzed 34 lat. Akcja „Hiacynt” była masową akcją Milicji Obywatelskiej, przeprowadzoną w PRL w latach 1985–1987, polegającą na zbieraniu materiałów o homoseksualistach i ich środowisku.
Praca Marka Sobczyka powstała w 1991 i w tym roku po wielu latach wróciła na Plac Małachowskiego. Jak zauważa sam artysta: Po tych dwudziestu kilku latach spotykamy zupełnie inny kontekst. Zarysował się spór między wkraczającą zmianą a zachowawczym mechanizmem, który wskazuje na to, że tęcza jest zakazana. Być może dominujący jest rys symbolu LGBT, a może trzeba to rozważać. Im prostsza tęcza, tym lepsza.
Na specjalne zaproszenie Pauliny Ołowskiej i we współpracy z Towarzystwem Przyjaciół MSN zapraszamy na jednodniową wycieczkę do wyjątkowego miejsca – Willi Kadenówka w Rabce – Zdroju. Zobaczymy tam wystawy Horoskopy i Zapis Automatyczny Janiny Kraupe – Świderskiej oraz Hermetic Way of Thinking Miloša Mušickiego.
Magdalena Więcek była jedną z najbardziej radykalnych rzeźbiarek w powojennej Polsce. Zafascynowana postępem techniki, a w szczególności nowym materiałem rzeźbiarskim–aluminium, tworzyła abstrakcyjne rzeźby z metalu i korespondujące z nimi prace na papierze.
Specjalnie dla członków Towarzystwa oferujemy możliwość zobaczenia wystawy jeszcze przed oficjalnym otwarciem. Zapraszamy na oprowadzanie, a o godzinie 19 na wernisaż wystawy. Zmiana ustawienia jest czwartą w historii Zachęty przeglądową wystawą poświęconą scenografii teatralnej. Jej koncepcja to autorska wizja Roberta Rumasa — cenionego artysty wizualnego i scenografa. Kurator wraz z zespołem współpracowników prowadzi widzów przez 100 lat historii, budując narrację wystawy w oparciu o układ problemowo-tematyczny oraz tworząc odniesienia kontekstualne do wcześniejszych i późniejszych zjawisk.
Zapraszamy na spotkanie z Zuzanną Zakaryan, kuratorką i menedżerką kolekcji hotelu PURO. Nowa sieć hoteli w Polsce promuje w swoich wnętrzach dizajn i sztukę, a hotele w Warszawie, Krakowie i w Gdańsku prezentują ciekawy wybór prac artystów współczesnych, m.in. Maurycego Gomulickiego, Tomasza Kowalskiego czy Nicolasa Grospierre’a. Podczas spotkania dowiemy się o koncepcji kolekcji, a po obejrzeniu części wspólnej zajrzymy do pokojów hotelowych.
Po raz dziewiąty zapraszamy Państwa w przedostatni weekend września na warszawski festiwal sztuki współczesnej. W tym roku będziecie Państwo mieli okazję zwiedzić 27 prywatnych galerii. Obok galerii warszawskich swoje wystawy zaprezentują także galerie z innych miast Polski.
Tradycyjnie już Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych będzie gospodarzem jednego ze spotkań i oprowadzania w Zachęcie.
Projekt wystawy został zainspirowany historyczną ekspozycją prac niemieckiej graficzki, rzeźbiarki i malarki Käthe Kollwitz, która miała miejsce w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych Zachęta w 1951 roku. Na historycznej wystawie znalazło się dziewięćdziesiąt, przede wszystkim graficznych, prac z okresu 1892–1938.
Wystawa w Zachęcie ukazuje, jak niepokojąco wiele współczesnych dyskursów nakłada się obecnie na dzieła Kollwitz. Podobnie jak w przypadku ekspozycji z 1951 roku „aktualność” jest słowem-kluczem do spojrzenia na jej prace z kilku perspektyw: feministycznej, walki o równouprawnienie i prawa mniejszości, relacji władzy, krytyki kapitalizmu i militaryzmu, a także w kontekście wzmagającego nacjonalizmu, neofaszyzmu, rasizmu, antysemityzmu i homofobii, co wpisuje wystawę w ramy Roku Antyfaszystowskiego.
Na zaproszenie Klubu Przyjaciół Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN odwiedziliśmy świetną wystawę „Gdynia – Tel Awiw”. Dwa miasta zbudowane na marzeniach i w duchu międzynarodowego modernizmu. A do tego ciekawy wybór prac artystów współczesnych: Marii Kiesner, Wojciecha Wilczyka i Maurycego Gomulickiego. Dziękujemy i polecamy!
Prosta tęcza powstała w 1991 roku na prezentowaną w Zachęcie wystawę Epitafium i siedem przestrzeni. Drogi, tradycje, osobliwości życia duchowego w Polsce odbite w lustrze sztuki pod koniec XX wieku, przygotowaną przez Janusza Boguckiego i Ninę Smolarz. Tęcza stała na placu Małachowskiego do roku 1993. Po 28 latach ponownie pojawi się na placu i będzie pretekstem do rozmów o współczesnym świecie.
Zachęcamy do oglądania i leżakowania!
W weekend 6-7 lipca odbyła się wycieczka do Torunia na wystawę Mariny Abramowić Do czysta. To przekrojowa wystawa poświęcona twórczości Mariny Abramović – działającej od około pięciu dekad artystki, ikony performansu i niezwykłej postaci świata sztuki współczesnej.
Wzięliśmy także udział w oprowadzaniu po kampusie Uniwersytetu Mikołaja Kopernika prowadzonym przez Pawła Kołacza oraz w oprowadzaniu po wystawie Jacqueline Livingston: „W cieniu feminizmu. Na obrzeżach sztuki amerykańskiej lat 60. i 70. XX wieku” a także spotkaliśmy się w Mieszkaniu Arka Pasożyta na Bydgoskim Przedmieściu, zwiedziliśmy Pracownię oraz Międzygatunkowy Pokój.
Tym razem na specjalne zaproszenie odwiedzimy pracownię Ryszarda Woźniaka w podwarszawskiej Wiązownej.
Malarz, performer, autor tekstów, pedagog w latach 1976-1981 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni profesora Stefana Gierowskiego. W 1982-1988 wykładał technologię malarstwa na macierzystej uczelni. Od 1982 do 1992 współtworzył najważniejszą formację artystyczną lat 80. – Gruppa. Od 1992 prowadzi pracownię malarstwa w Katedrze Sztuki i Kultury Plastycznej na Uniwersytecie Zielonogórskim. Trzy z jego obrazów znajdują się w kolekcji Zachęty.
Organizowany nieprzerwanie od 2003 roku — co dwa lata — konkurs Spojrzenia pokazuje najciekawsze zjawiska na polskiej scenie artystycznej. Jego inicjatorami były dwie instytucje: Zachęta — Narodowa Galeria Sztuki oraz Deutsche Bank Polska, które do dziś wspólnie realizują to przedsięwzięcie. Założeniem konkursu jest uhonorowanie wyróżniających się postaw na młodej scenie artystycznej. Do komitetu nominującego 9. Edycji konkursu zaproszeni zostali wyłącznie artyści — laureaci wszystkich dotychczasowych edycji Spojrzeń. Do udziału w konkursie i wystawie Spojrzenia 2019 – Nagroda Deutsche Bank zakwalifikowani zostali Tomasz Kowalski, Gizela Mickiewicz, Dominika Olszowy, Liliana Piskorska oraz grupa artystyczna Kem.
Na zaproszenie Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Narodowego w Warszawie zapraszamy na oprowadzanie Ewy Ziembińskiej po wystawie Arcydzieła Augusta Zamoyskiego. Pokaz konserwatorski.
Prezentowana kolekcja Augusta Zamoyskiego została w 2019 roku zakupiona dla Muzeum Narodowego w Warszawie. To zbiór wyjątkowy: gromadzący wybitne rzeźby – dzieło jednego z najlepszych polskich rzeźbiarzy XX wieku – i reprezentatywny dla całej jego twórczości. Losy kolekcji odzwierciedlają burzliwą biografię jej twórcy.
Na zebraniu omówimy sprawozdanie z działalności Towarzystwa w 2018 roku oraz plany na najbliższe półrocze. Odbędzie się głosowanie nad zatwierdzeniem sprawozdania finansowego oraz absolutorium dla Zarządu za lata 2016 – 2019. Odbędą się także wybory do Zarządu na lata 2019-2022.
Zachęcamy do zapoznania się z dokumentami przed walnym zebraniem.
Osoby, które nie będą mogły być obecne na zebraniu, mogą być reprezentowane przez pełnomocnika. Wzór pełnomocnictwa znajduje się wraz z innymi dokumentami.
TZSP_Bilans_wersja skrócona – 2018
TZSP_dodatkowe informacje 2018
Wystawa prac Włodzimierza Pawlaka w Przestrzeni dla sztuki to możliwość zobaczenia jego prac pochodzących z kolekcji prywatnych. Zobaczymy na niej m.in. Dzienniki, Notatki o sztuce, Historię koloru oraz Muchy.
Włodzimierz Pawlak (ur. 1957) – malarz, performer i poeta. Współzałożyciel i członek GRUPPY, a w 2017 roku laureat Nagrody im. Jana Cybisa. Prace Pawlaka z pierwszej połowy lat 80. były silnie zakorzenione w problematyce społeczno-politycznej. Po tej fazie twórczości powrócił do refleksji teoretycznej, analizy formy, koloru, faktury.
Marek Sobczyk (ur. 1955) – malarz, grafik, teoretyk sztuki i pedagog. Absolwent pracowni Stefana Gierowskiego, w w latach 1982 – 1992 członek legendarnej GRUPPY. W 2012 roku otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa.
Projekt Rok rzeźby rozważa sześć (pionowych) kulturowych typów, rytów, pokazując ucieczkę od rzeźby rozumianej socjotechnicznie w sześć innych niż rzeźba przestrzeni, konwencji. Każdej z sześciu prac przestrzennych towarzyszą dwa obrazy malarskie.
Dzięki współpracy z Klubem Przyjaciół POLIN zapraszamy na spotkanie z główną kuratorką zbiorów POLIN dr Renatą Piątkowską w pracowni konserwatorskiej. Muzeum Historii Żydów Polskich posiada bogaty i zróżnicowany zbiór ponad trzech tysięcy muzealiów związanych z dziedzictwem żydowskim. Kolekcja składa się z obiektów o unikalnej wartości artystycznej i historycznej, a wśród nich także prac współczesnych artystów. Zobaczymy niektóre cenne nabytki w kolekcji Muzeum, które nie są wystawione i dostępne zwiedzającym.
To już druga edycja wydarzenia, w którym dziewięć warszawskich galerii gości galerie zagraniczne. Wraz z Towarzystwem Przyjaciół Muzeum Sztuki Nowoczesnej zapraszamy do wspólnej wyprawy busem szlakiem galerii w sobotę 6 kwietnia.
Spotkanie rozpocznie się o godz. 11 w Instytucie Adama Mickiewicza, gdzie odbędzie się ogłoszenie laureata tegorocznej nagrody FOAF. Następnie przejdziemy do Galerii BWA Warszawa, ul. Marszałkowska 34/50. Autobus odjeżdża z Placu Konstytucji, parking przy ul. Koszykowej o godzinie 12.30.
O godz. 14.00 przewidziana jest przerwa na lunch w Restauracji Informal Kitchen.
Wystawa obejmuje okres od wydania pierwszego numeru pisma (1954) — w czasie odwilży, w momencie kształtowania się powojennego polskiego reportażu — do początku tzw. dekady gierkowskiej. Koniec lat 60. jest także momentem zmiany pokoleniowej, kiedy na scenę wkraczają reporterzy urodzeni już po wojnie. W 1967 roku zmienia się też wydawca miesięcznika — jest nim Agencja Interpress, która stopniowo wprowadza nowe zasady współpracy z fotografami.
Ogromny potencjał lalki teatralnej jako narzędzia artystycznej ekspresji odkryli twórcy awangardowi na początku XX wieku. Teatr lalkowy – przez długi czas uważany za gatunek niższy, bliższy teatrowi ulicznemu czy cyrkowi, spychany na margines, traktowany niezbyt poważnie i łączony w pierwszej kolejności z rozrywką dla dzieci – pozwalał na przekraczanie sztywnych podziałów na kulturę popularną i elitarną. Z jednej strony otwierał nową, niezwykle atrakcyjną przestrzeń dla eksperymentów formalnych, z drugiej służył też jako narzędzie zaangażowania społeczno-politycznego.
Zapraszamy na spotkanie z Markiem Rachwalikiem i dyrektorem Trafostacji Sztuki w Szczecinie Stanisławem Rukszą, na indywidualnej wystawie artysty. Porozmawiamy o najnowszych pracach a także głośnej wystawie, prezentowanej w TRAFO w ubiegłym roku. Za precyzyjnym i warsztatowo kunsztownym malarstwem stoi wizja pełna paradoksów: marności uznanych ludzkich wartości z jednoczesną afirmacją istnienia pomimo jego absurdalności i samotności w stechnicyzowanym świecie. Artysta świadomie korzysta z odniesień do kiczu, popkulturowego bizarre oraz ironii i groteski, pozwalającej znieść piekło społeczne i przetrwać pośród bezsensownej przemocy wszechświata.
Wystawa to zbiór ponad stu obiektów fotograficznych wykonanych wspólnie przez Hannę Rechowicz i Jana Smagę. Przywołuje historię domu przy ulicy Lekarskiej w Warszawie, gdzie do dzisiaj mieszka artystka. Dom — dzieło w procesie — kształtowane od początku lat pięćdziesiątych przez małżeństwo artystów Gabriela i Hannę Rechowiczów, po śmierci Rechowicza pielęgnowane i rozwijane przez jego żonę. Spotkanie na wystawie w Zachęcie poprzedzi wizytę w domu artystki na ul. Lekarskiej. Po spotkaniu zapraszamy na kawę i ciastko.
W swoich pracach Przemek Pyszczek bada pejzaż estetyczny potransformacyjnej Polski. Jego promienne, geometryczne kompozycje kwestionują nierozerwalne powiązania między formą a treścią. Poprzez przenoszenie estetyki typowej dla socrealistycznej architektury na medium malarskie, Pyszczek uwypukla to, co osobiste w formie. Wizualny pejzaż państwa po transformacji w jego sztuce staje się pejzażem pamięci, nadpisanym skonstruowanymi wspomnieniami z dzieciństwa.
Tym razem na specjalne zaproszenie odwiedziliśmy Hannę Zawę–Cywińską w jej pracowni.
Hanna Zawa – Cywińska (ur. 1939) jest malarką, tworzy także rzeźby i grafiki. Studiowała reklamę i grafikę w State University of New York. W 1981 roku otrzymała dyplom w dziedzinie reklamy.
W latach 1994-2004 mieszkała i pracowała w Szwajcarii. Aktywnie działa w Szwajcarskim Stowarzyszeniu Sztuki Wizualnej VISARTE. Od 2004 roku mieszka w Warszawie. Jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuki (UNESCO). Brała udział w ponad 150 wystawach na całym świecie.
Dokładnie 20 lat temu, w 1999 roku miała miejsce jej duża indywidualna wystawa w Zachęcie.
Dzięki współpracy partnerskiej z Towarzystwem Przyjaciół Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie mieliśmy przyjemność wziąć udział w przedpremierowym pokazie wystawy Daniela Rycharskiego.
Artysta działa na styku różnorodnych światów społecznych: prowincji, kultury queer i wspólnoty wiary. Wystawa Daniel Rycharski. Strachy to przegląd działalności twórcy, który rozwija własną formę współpracy ze społecznością lokalną w rodzinnym Kurówku. Tworzy propozycję aktywizmu artystycznego, poddając pod dyskusję problem tożsamości oraz granic przynależenia do wspólnoty religijnej. Jego sztuka jest jednym z tych rodzajów artystycznej praktyki, która w sposób bezkompromisowy i nowatorski syntetyzuje paradoksy aktualnej rzeczywistości.
Ellen von Unwerth zaliczana jest do grona najlepszych fotografów mody. Znana jest z prowokacyjnych i zabawnych ujęć modeli, gwiazd muzyki i ikon filmowych. Miała wiele wystaw indywidualnych, a jej prace pokazywane były na wystawach fotografii m.in.w MoMa (Items: Is Fashion Modern?, 2018) czy Martin Gropius Bau.
Na zaproszenie Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Narodowego w Warszawie wzięliśmy udział w oprowadzaniu kuratorskim po wystawie.
Pomniki tworzą krajobraz naszych wartości, dlatego często są przedmiotem sporów. Upamiętniają mężów stanu, bohaterów i ofiary wojen, reprezentują wyznawane wspólnie ideały, „zaludniają” miasta, dominują w krajobrazie. Wraz ze zmianami granic i porządków politycznych pomniki minionej epoki burzy się, przerabia i przemianowuje. Wystawa w Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni opisuje funkcje, losy oraz procesy jakim pomniki podlegają.
W dniach 25-27 stycznia 2019 odbył się zorganizowany wyjazd do Berlina.
W planie wyjazdu było zwiedzanie wystaw Katarzyny Kozyry i Agnieszki Polskiej, kolekcji prywatnych (kolekcja Eriki Hoffmann, kolekcja Christiana Borosa, Archiv Marzona, kolekcja Julii Stoschek), wizyty studyjne
(u Marleny Kudlicki, Karin Sander i Natalii Stachon) oraz spotkanie z dyrektorem Künstlerhaus Bethanien, Christopherem Tannertem i oprowadzanie po magazynach Hamburger Bahnhof z głównym konserwatorem, Caroline Bohlmann.
We współpracy z Towarzystwem Przyjaciół Muzeum Sztuki Nowoczesnej odbyło się oprowadzanie kuratorskie po dwóch wystawach w Muzeum Sztuki w Łodzi.
Wystawa Awangarda i państwo ukazuje jak na przemiany ruchów awangardowych w Polsce – od ekspresjonizmu i formizmu drugiej dekady XX wieku, po neoawangardę oraz „post-awangardę” lat 70. i 80. – nałożyło się istnienie dwóch państwowości o różnym zasięgu terytorialnym, różnym ustroju
i różnym składzie etnicznym ludności. Natomiast wystawa Wielka Wojna podejmuje temat zależności między sztuką nowoczesną a doświadczeniem wojny pokazanych
z różnych perspektyw, uwypuklając przy tym różnice między pamięcią tego wydarzenia
w sztuce Europy Zachodniej a Środkowo-Wschodniej.
Na wystawie Wysoce nieprawdopodobne, choć nie niemożliwe prezentowane są prace Hiwy K — z pochodzenia irackiego Kurda, który kilkanaście lat temu dostał się jako uchodźca polityczny do Europy, a dziś zaliczany jest do czołówki światowej sztuki. Jego wyjątkowa taktyka artystyczna polega na tworzeniu formy z wykorzystaniem praktyki życia codziennego, wspomnień z dzieciństwa, dorastania czy rodzinnych anegdot.
Natomiast wystawa Rechowicz/Smaga. Kołoprezentuje zbiór ponad stu obiektów fotograficznych wykonanych wspólnie przez Hannę Rechowicz i Jana Smagę. Przywołuje historię domu przy ulicy Lekarskiej w Warszawie, gdzie do dzisiaj mieszka artystka.
Finisiaż wystawy Hawrot, Krajewska i Waliszewska będący zwieńczeniem artystycznej kooperacji artystek. Wystawa zrealizowana w duchu WEARABLE ART, prezentuje ręcznie szyte i haftowane kimono furisode oraz pas obi fukuro- obiekty z motywami obrazu Idol Aleksandry Waliszewskiej, a także druki pigmentowane malarki.
Mapy pod niebem Rio de Janeiro to prezentacja twórczości nestorki brazylijskiej sztuki Anny Belli Geiger. W kontekście historycznym sztuki nowoczesnej w Brazylii, Geiger przynależy do czołówki artystów z Rio de Janeiro, którzy na nowo połączyli tradycję ekspresjonistyczną z neokonkretyzmem (neoconcretismo).Wystawa odzwierciedla różnorodność zainteresowań artystki: od antropologii do astronomii, od kultur tubylczych do poezji konkretnej i brazylijskiej muzyki, od nowoczesnych utopii i dystopii do teorii gier.
Wystawa zorganizowana na cześć 100-lecia odzyskania Niepodległości. Jej głównym założeniem jest skonfrontowanie przedstawień wydarzeń historycznych i politycznych – z przemianami polskiej sztuki na progu Niepodległości. Widzom została zaprezentowana sztuka na ziemiach polskich tuż przed odzyskaniem niepodległości – poprzez dzieła Jacka Malczewskiego, Zofii Stryjeńskiej, Tadeusza Makowskiego, Witolda Wojtkiewicza i dziesiątków innych artystów zamieszkałych na ziemiach polskich i poza nimi. Ukazana została walka o niepodległość Polski, jej główni aktorzy, uwiecznieni na obrazach i w portretach Wojciecha Kossaka, Stanisława Fabijańskiego, Władysława Wankie, Leopolda Gottlieba, Leona Wyczółkowskiego – a także udział polskich artystów w działaniach wojennych i oddany przez nich obraz wojny i walki o niepodległość.
Bardzo różnie i bardzo dobrze to wystawa ważnego i od dawna nieeksponowanego fragmentu kolekcji Zachęty. Prace graficzne bowiem są jej najliczniejszym, a jednocześnie najmniej znanym publiczności zbiorem. Pokaz koncentruje się na okresie wyznaczonym przez daty dwóch ważnych wystaw zorganizowanych przez CBWA — I Ogólnopolskiej Wystawy Grafiki Artystycznej i Rysunku w 1956 roku oraz Grafiki w Polsce Ludowej w roku 1971.
To była wyjątkowa okazja do zobaczenia prac na papierze artystów związanych z galerią Krzywe Koło, pochodzących z kolekcji prywatnych. Wystawa jest rozszerzoną wersją wystawy prezentowanej w Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” Radomiu w dniach od 6 listopada do 30 grudnia 2015 roku. Po wystawie oprowadził prof. Janusz Zagrodzki.
Manifesta, biennale sztuki współczesnej odbywające się co dwa lata w innym miejscu Europy w tym roku ma miejsce w Palermo. Miasto cieszące się złą sławą mafijnej metropolii, a historycznie konglomerat narodów, kultur, kuchni i gatunków roślin – stało się miejscem do dyskusji o różnorodności i pokojowej koegzystencji w czasach kryzysu.
Tegoroczne Manifesta The Planetary Garden. Cultivating Coexistence podzielono tematycznie na trzy części. Prace 50 artystów zaprezentowano w 20 lokalizacjach: barokowych rezydencjach, oratorium, kościele i miejskim archiwum. Pierwsza część, Garden of Flows opowiada o historycznych i współczesnych migracjach roślin i ludzi. Druga – Out of Control Room – przywołuje historie związane z inwigilacją i śledzącą nas technologią – na czele z amerykańskim systemem gigantycznych anten wojskowych MUOS, przeciwko którym od niemal dekady protestują mieszkańcy sycylijskiego miasteczka Niscemi. Trzecia – City on Stage – dotyczy samego Palermo, skupia się na lokalnych historiach.
Jest to prestiżowa aukcja, której zadaniem jest promocja polskiej sztuki współczesnej oraz pomoc ciężko chorym dzieciom. Dlatego 60% końcowej kwoty ze sprzedaży prac trafia na rzecz podopiecznych Fundacji, a 40% otrzymają artyści – autorzy prac. Głównymi partnerami wydarzenia są Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych i Dom Aukcyjny DESA Unicum S.A. Do tej pory w aukcji wzięli udział także światowej sławy aukcjoner i kolekcjoner sztuki pan Simon de Pury, oraz reprezentant Tate – pan Gregor Muir. Aukcja ma charakter zamknięty, a kolekcjonerzy zapraszani są do udziału przez Radę Nadzorczą Fundacji.
Przekrojowa wystawa polskiego malarstwa XX i XXI wieku obejmie szerokie spektrum dzieł wybitnych polskich twórców wpisujących się w kluczowe nurty historii sztuki i aktualne prądy artystyczne. Międzypokoleniowy, problemowy pokaz przypomni starsze oraz przywoła najnowsze postawy ponad czterdziestu artystów zanurzonych w medium malarstwa. Ekspozycja z jednej strony skoncentruje się na najważniejszych, historycznych już dzisiaj pozycjach artystycznych „po Cybisie”. Z drugiej — jej ambicją jest zaprezentowanie prac ukazujących stan współczesnego malarstwa, dyktowany dążeniem do eksperymentu oraz redefiniowania, czym może być malarstwo, które wymyka się niekiedy z „ram” medium kojarzonego zwykle z płótnem i farbą.
Poszukując „niemożliwego”, czyli obiektywnego kryterium w tworzeniu takiego przeglądu, postanowiliśmy sięgnąć do twórczości artystów z kanonu polskiej sztuki współczesnej — laureatów Nagrody im. Jana Cybisa. Na wystawie zobaczyć będzie można m.in. klasyków współczesności, twórców reprezentujących postawy konceptualne, pedagogów i eksperymentatorów oraz kilka postaw wartych przypomnienia, a obecnie pozostających na marginesach historii sztuki.
Wystawie towarzyszyć będzie książka. Oprócz przykładów prac malarskich wszystkich uczestników pokazu znajdą się w niej m.in. nowe wywiady z artystami oraz wybór rozmów z twórcami nieżyjącymi.
Krakowski Salon Sztuki to przegląd sztuki tworzonej aktualnie przez związanych z Krakowem artystów. Pomysł narodził się w wyniku projektu „Widok Publiczny”, realizowanego przez Galerię Bunkier Sztuki w 2016 roku. Formuła Salonu jest bezpośrednim nawiązaniem do historycznych tradycji obecnych w Krakowie od połowy XIX wieku: przeglądowych wystaw, które pozwalały obywatelom zobaczyć, jak wygląda współczesna im sztuka.
Kolekcja Hotelu Europejskiego stworzona pod kuratelą Andy Rottenberg i Barbary Piwowarskiej jest jedną z największych tego typu prywatnych kolekcji dostępnych publicznie. W całym hotelu rozmieszczono ok. 400 dzieł polskich artystów współczesnych. Za projekt aranżacji wnętrz odpowiedzialna była pracownia WWAA wraz ze scenografem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej Borysem Kudličką oraz zespół APA Wojciechowski.
Koji Kamoji urodził się w 1935 roku w Tokio. W 1958 roku ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych Musashino w Tokio. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskując dyplom w 1966 roku w pracowni prof. Artura Nacht-Samborskiego. Od 1967 roku współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie. Laureat Nagrody Krytyki im. Cypriana Kamila Norwida (1975) oraz Nagrody im. Jana Cybisa (2015).
Cisza i wola życia to retrospektywna wystawa artysty. Na wystawie zaprezentowano wybór prac powstających od lat 60. do dzisiaj — obrazów, rysunków oraz kluczowych w jego dorobku instalacji. W perspektywie historycznej wystawa jest podsumowaniem dokonań twórcy, którego artystyczna tożsamość osadzona jest w szerokim kontekście: sztuki polskiej, modernistycznej, podejmującej wartości uniwersalne, ale też nasyconej estetyką i wartościami Wschodu.
W swoich pracach Jakub Gliński wykorzystuje różne formy odpadów, objawów wizualnej i materialnej nadprodukcji, które krzyczą z płócien, plandek i folii lub odnajdują swoje miejsce w niepokojąco spokojnych, odrealnionych instalacjach. W obydwu przypadkach materiał zostaje ujarzmiony i w paradoksalny sposób integruje się z nową strukturą, tworząc spójne i zaskakująco harmonijne kompozycje. W obrazach Glińskiego estetyka zaniedbania, rozkładu i rozpadu łączy się z jednej strony z motywami i symbolami zaczerpniętymi z przestrzeni miejskiej lub wirtualnej, z drugiej zaś z ekspresyjnymi, choć często minimalistycznymi w wyrazie elementami przywołującymi na myśl malarstwo prymitywne czy swobodne dziecięce rysunki (wśród inspiracji artysta wymienia przede wszystkim swoją siostrzenicę).
Tomek Kopcewicz jest absolwentem ASP w Gdańsku, razem z Anną i Adamem Witkowskimi współtworzył artystyczną grupę „Znajomi Znad Morza”. Jego prace już dwukrotnie prezentowaliśmy w Zachęcie, ostatnio w Miejscu Projektów Zachęty na wystawie „Egzotyczne?” (wybór prac ze wspólnego projektu „Odyseja #1″ z Michałem Szlagą). W malarstwie Tomka Kopcewicza dominują precyzyjne i geometryczne formy. Zamknięte w spójnych cyklach obrazy, choć pozbawione ilustracyjności, nie są jednak całkowicie abstrakcyjne. Stanowią raczej reinterpretację konkretnego obiektu, krajobrazu, sytuacji.
Na zaproszenie Xawerego Wolskiego odwiedziliśmy jego pracownię oraz dwór w Dańkowie. Xawery Wolski (ur. 1960) jest rzeźbiarzem, twórcą obiektów i instalacji. Studiował na ASP w Warszawie oraz w Academie des Beaux-Arts w Paryżu. Przez wiele lat pracował w Polsce i w Meksyku. Jego prace tworzone w różnych technikach rzeźbiarskich pokazywane są galeriach na całym świecie.
Wystawa w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu pt. Wojciech Fangor. Optyczne wibracje jest wystawą monograficzną, pokazującą twórczość malarską artysty z czterech kluczowych dekad jego twórczości, od końca lat pięćdziesiątych do początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Są to zatem obrazy pochodzące z najbardziej podziwianych okresów i cykli artysty. Obrazy z czasu legendarnego Studium Przestrzeni (1958) i te malowane do 1974 roku, na bazie których powstawała teoria Pozytywnej Przestrzeni Iluzyjnej i które ją wcielały w praktykę artystyczną. Prace te będą wyeksponowane w salach na parterze, ekspozycja ma za zadanie ujawnić różne aspekty malarstwa Wojciecha Fangora z tego okresu, umiejętność budowania dramaturgii obrazu przy pomocy czerni i bieli, ale też jego bogatą paletę i nowatorstwo w posługiwaniu się techniką sfumato. Odkryte przez Fangora malarstwo bezkrawędziowe pozwoliło na osiągnięcie nowych doznań, optyczne wibracje stały się symboliczną podstawą emocji towarzyszących nadchodzącym czasom.
Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, organizując w sezonie letnim 2018 roku wystawę Henry’ego Moore’a, pragnie przypomnieć sylwetkę i twórczość jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy światowych, który stał się mistrzem dla wielu pokoleń artystów XX wieku. Organiczna, opływowa forma dzieł usytuowanych w krajobrazie jest niewątpliwie rozpoznawalnym znakiem artysty i symbolem niezwykłej umiejętności łączenia sztuki z naturą. Henry Moore jest, wraz z Barbarą Hepworth, autorem potęgi angielskiej rzeźby ostatniego stulecia. Jego nazwisko wymienia się nie tylko obok twórców dwudziestowiecznych, Jeana Arpa czy Osipa Zadkine’a, ale sytuuje się go w grupie największych rzeźbiarzy wszechczasów, obok Michała Anioła czy Donatella. Warto zatem co jakiś czas przypominać dzieła tego brytyjskiego artysty.
Na zebraniu omówimy sprawozdanie z działalności Towarzystwa w 2017 roku oraz plany na najbliższe półrocze. Odbędzie się głosowanie nad zatwierdzeniem sprawozdania finansowego. Po zebraniu kuratorka Magda Kardasz oprowadzi po wystawie Anna Panek, Won Seoung. Niespodziewane Spotkanie.
Zachęcamy do zapoznania się z dokumentami przed walnym zebraniem.
Osoby, które nie będą mogły być obecne na zebraniu, mogą być reprezentowane przez pełnomocnika. Wzór pełnomocnictwa znajduje się wraz z innymi dokumentami.
Zachęta_Wprowadzenie 2017
Zachęta_Rachunek zysków i strat_ 2017
Zachęta_dodatkowe informacje 2017
Zachęta_Bilans_wersja skrócona – 2017
Zachęta Strona tytułowa_sprawozdanie finansowe 2017
Pełnomocnictwo
Obrazy, rzeźby i instalacje Radka Szlagi są efektem eksperymentalnego podejścia zarówno do tradycji sztuki amerykańskiej, jak i sztuki Europy Wschodniej. Często zapożycza ikoniczne motywy z kultury popularnej, jednocześnie stawiając pytanie, czym jest sztuka malarska w dobie cyfryzacji. W centrum jego zainteresowań znajduje się badanie źródeł ludzkiej tożsamości, zakorzenionej zarówno w osobistych wspomnieniach, jak i historii rodzinnego kraju.
Bownik Studiował filozofię na Uniwersytecie Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie oraz fotografię na AkademiiSztuk Pięknych w Poznaniu. W latach 2004-2008 współtworzył kolektyw Ikoon (ikoon.art.pl). Do najbardziej znanych prac artysty należą fotograficzne cykle: Gamers, E-Słodowy, Koleżanki i koledzy. Jego książka Disassembly, wydana przez wydawnictwo Mundin, otrzymała główną nagrodę w konkursie Fotograficzna Publikacja Roku 2014. Ta sama książka została nominowana do Kassel Photobook Award 2014. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i grupowych. Jego prace znajdują się w kolekcjach Museum In Huis Marseille w Amsterdamie, Fundacji Sztuki Polskiej ING i zbiorach prywatnych. W 2014 był nominowany do Paszportów Polityki.
Wystawa Organizatorzy życia. De Stijl, polska awangarda i design będzie ostatnią z serii ekspozycji organizowanych przez Muzeum Sztuki w 2017 w ramach obchodów stulecia awangardy w Polsce, których celem jest spojrzenie na nowo na jej spuściznę. Wybór tematu, a więc pokazanie kontaktów i powiązań w sztuce holenderskiego De Stijl z polskimi grupami/artystami awangardowymi, jest istotny z dwóch przyczyn. Po pierwsze przybliża wątek, który do tej pory – wobec dominującej w największych opracowaniach historii polskiej awangardy wykładni o kluczowym wpływie konstruktywizmu rosyjskiego na polską awangardę – był usuwany na plan dalszy. Po drugie zaś, odwołuje się do zagadnień istotnych w projektach awangardy, której głównym celem było stworzenie zupełnie nowej kultury plastycznej, przekształcenie i ulepszenie otaczającego świata, między innymi przez projektowanie architektury, wnętrz i mebli.
Koncepcja wystawy Montaże. Debora Vogel i nowa legenda miasta” ma trzy punkty wyjścia czy też wymiary, zazębiające się i kontrastujące ze sobą. Pierwszy to montaż, rozumiany szeroko jako jedna z najważniejszych praktyk awangardy – praktyka kombinowania, kompilowania, zestawiania, która obejmuje tak kubistyczne kolaże, jak montaże konstruktywistyczne, prace surrealistów czy eksperymenty fotograficzne i filmowe
Narrację wystawy wyznaczają modernizacyjne idee społeczne kształtujące się w Polsce po I wojnie światowej lub wdrażane w życie za sprawą instytucji i organizacji, których powstanie wiązało się z odzyskaniem niepodległości. Choć idee te wpisują się w szerszy nurt przemian społeczno-obyczajowych w powojennej Europie, to sytuacja odbudowywania zarówno państwowości po ponad wieku nieobecności na politycznej mapie świata, jak i tożsamości podzielonego dotąd zaborami i rozwarstwionego społeczeństwa, w którym utrzymywały się nędza i zacofanie, stanowiła dla ich narodzin oraz rozwoju szczególnie podatny grunt.
Przywołane na wystawie nowe koncepcje organizacji życia społecznego odwoływały się do potrzeb dotychczas niedowartościowanych grup społecznych, jak kobiety, dzieci, robotnicy czy grupy narodowe, oraz nakierowane były na integrację i niwelowanie podziałów. Nakreślenie obrazu II Rzeczpospolitej, widzianej w dużym stopniu poprzez historię „słabych” i ich emancypacji, wpisuje się w proces demitologizacji tego historycznego okresu, ale też pozwala na wydobycie rodzących się wówczas wartościowych idei społecznych, nośnych i aktualnych również obecnie
Wystawa jednego z najważniejszych klasyków sztuki XX i XXI wieku. Sarkis (właśc. Sarkis Zabunyan, ur. 1938 w Stambule) to ormiański artysta konceptualny. Studiował malarstwo i wzornictwo na Uniwersytecie Mimar Sinan w Stambule. Od lat 60. mieszka i pracuje w Paryżu. Był jednym z kilkunastu młodych artystów zaproszonych przez kuratora i krytyka sztuki Haralda Szeemanna do wystawy Live in Your Head: When Attitudes Become Form (Works — Concepts — Processes — Situations — Information) w Kunsthalle Bern (1969), ukazującej nową wizję sztuki współczesnej.
Sarkis w swojej twórczości w metaforyczny sposób porusza najbardziej istotne problemy współczesnego świata. Fascynuje go zarówno współczesna kultura wizualna, jak i bogactwo tradycji oraz historii kultur pozaeuropejskich, przez lata wykluczanych lub traktowanych marginalnie. Pojęcia pamięci i tożsamości to podstawowe elementy w strukturze jego dziel i idei.
Wystawa Anny Ostoi w Zachęcie jest pierwszą przeglądową prezentacją twórczości artystki, ujętą w nowej konfiguracji. Prace, które wcześniej tworzyły zamknięte układy znaczeniowe, pokazywane są teraz w odmiennym kontekście. Ekspozycja obejmuje zarówno wcześniejsze obrazy i kolaże, jak i najnowsze prace – wszystkie dotykające problemów sztuki, polityki i osobistego doświadczenia.
Radość nowych konstrukcji. (Po)wojenne utopie Mariana Bogusza to wystawa prezentująca w niewielkim stopniu dorobek malarski artysty, koncentrując się przede wszystkim na pozamalarskich obszarach jego aktywności. Punktem wyjścia dla jej narracji jest zrekonstruowany projekt Międzynarodowego Osiedla Artystów opracowany przez Bogusza w obozie Mauthausen. W modernistycznych wizjach architektonicznych osiedla-pomnika, które miało zostać wzniesione na zgliszczach nazistowskiego obozu, nakreślił on pewien model nowoczesności, do jakiego odwoływał się w całej swojej aktywności na polu sztuki. Model ten, zakorzeniony w przedwojennej awangardzie oraz zgodny z ideą kolektywnej twórczości pozbawionej elementu rywalizacji, zakładał współistnienie różnych dziedzin sztuki: literatury, malarstwa, rzeźby i muzyki, a także integrację sztuki z nauką i techniką.
Natomiast wystawa Marii Anto jest pierwszym tak obszernym przeglądem dzieł malarki od jej śmierci w 2007 roku. Koncentruje się na twórczości z lat 60. i 70. XX wieku. Złoży się na nią około 60 obrazów (portretów indywidualnych i zbiorowych, przedstawień zwierząt, scen alegorycznych i krajobrazów) oraz rysunki i wybór archiwaliów.
Wystawa obrazów Czapskiego i kapistów z kolekcji Krzysztofa Musiała to wydarzenie otwierające I edycję Festiwalu Józefa Czapskiego. Gościem specjalnym będzie Jacek Cybis, syn przyjaciela, malarza Jana Cybisa.
Krzysztof Musiał tak napisał we wstępnie do wydanego z tej okazji katalogu:
Niewielka wystawa obrazów Czapskiego z mojej kolekcji w Galerii aTAK jest jednym z przystanków, na drodze bogatego programu imprez zorganizowanych w październiku 2017 roku w wielu miejscach w Polsce i we Francji w ramach Festiwalu Józefa Czapskiego. Boleję nad tym, że nie udało mi się Czapskiego poznać osobiście, choć przecież w latach siedemdziesiątych mieszkałem w Paryżu. W wielu rozmowach sporo dowiedziałem się o artyście od jego przyjaciół i znajomych. Jednego z nich, Jacka Cybisa, poprosiłem, żeby, przy okazji tej wystawy, napisał o swoich kontaktach z Czapskim. Jestem mu bardzo wdzięczny, że podzielił się z nami wspomnieniami ze swoich paryskich spotkań z malarzem, odsłonił fragmenty niepublikowanej dotąd korespondencji Czapskiego z jego ojcem, Janem Cybisem.
Zachęta — Narodowa Galeria Sztuki prezentuje pierwszą w Polsce retrospektywę austriackiej artystki Marii Lassnig (1919–2014), jednej z najbardziej oryginalnych malarek XX wieku.
Wystawa obejmuje kilkadziesiąt wielkoformatowych obrazów odzwierciedlających jej wieloletnią fascynację ludzkim ciałem i autoportretem. Prezentuje przekrój całej twórczości malarki, począwszy od prac powstałych w Wiedniu w latach 40. XX wieku, przez dzieła tworzone w Paryżu, w Nowym Jorku oraz po powrocie do Austrii w roku 1980, a także obrazy z ostatnich lat życia artystki.
Maria Lassnig, która we wczesnym okresie twórczości pozostawała pod silnym wpływem nurtów celebrujących spontaniczne gesty malarskie, takich jak informel, taszyzm oraz surrealizm, tworzyła obrazy o wyrazistej ekspresji i żywej kolorystyce, umieszczając postać ludzką w centrum kompozycji.
Spojrzenia 2017 to już ósma edycja konkursu dla młodych polskich artystów organizowanego przez Deutsche Bank Polska S.A. oraz Zachętę — Narodową Galerię Sztuki. Piątkę finalistów wytypował komitet nominujący pod przewodnictwem malarki Pauliny Ołowskiej. W tegorocznych Spojrzeniach biorą udział twórcy urodzeni pomiędzy rokiem 1984 i 1987, reprezentujący różne części Polski, których sztukę łączy jednak zainteresowanie człowiekiem — zarówno jednostkowe, jak i w perspektywie społecznej.
Wystawa Bartosza Kokosińskiego „Pastelowy osiedlowy” w Galerii Monopol ma swoje źródło w refleksji nad estetyką przestrzeni miejskiej w Polsce. Na wystawie będzie można zobaczyć zarówno starsze prace jak i realizacje przygotowane specjalnie dla galerii.
Wystawa, jako autorski projekt Stefana Gierowskiego, ma na celu przybliżenie szerokiego spektrum najnowszych tendencji w polskim malarstwie abstrakcyjnym oraz próbę odpowiedzi na tytułowe pytanie. Jak mówi sam artysta: „Problem, który mnie interesuje dotyczy naszego malarstwa abstrakcyjnego, które w Polsce od prawie 100 lat ma swoich zwolenników. Ciekawym jest co właściwie artyści malarze dzisiaj rozumieją przez abstrakcję i dlaczego uważają się za abstrakcjonistów”.
Fundacja Stefana Gierowskiego powstała w 2014 roku. W ramach jej działalności artysta chce podzielić się swoimi doświadczeniami udostępniając własne archiwum, w którym zawarte jest kilkadziesiąt lat historii sztuki. Jednocześnie Fundacja posiada własną przestrzeń wystawową, w której organizowane są wystawy we współpracy z kuratorami polskimi i zagranicznymi.
Wystawa obejmuje kilkadziesiąt wielkoformatowych obrazów odzwierciedlających jej wieloletnią fascynację ludzkim ciałem i autoportretem. Prezentuje przekrój całej twórczości malarki, począwszy od prac powstałych w Wiedniu w latach 40. XX wieku, przez dzieła tworzone w Paryżu, w Nowym Jorku oraz po powrocie do Austrii w roku 1980, a także obrazy z ostatnich lat życia artystki.
Wystawa „Wieczny lunch” to amalgamat abstrakcyjnych form i fragmentów rzeczywistości budzących niejasne skojarzenia. Pawszak i Poniatowski bardziej niż snuciem opowieści, zainteresowani są atmosferą. Tutaj sens jest nieuchwytny i rozpościera się pomiędzy pracami.
Autorzy zachęcają, aby zgromadzone obiekty traktować jako zaczyn, pramaterię obdarzoną potencjałem do uformowania się w cokolwiek. Pokazane prace mają w sobie coś z monolitu z 2001: Odysei kosmicznej Kubricka – przedmiotu, który na tyle frapuje, że nie sposób go uznać za dzieło przypadku, a jednocześnie nie ujawnia swojego pochodzenia ani zastosowania.
Pawszak i Poniatowski podczas wspólnego działania przyglądają się nawzajem swoim metodom pracy. Szukają sensów w pozornie nieznaczących sytuacjach i zestawieniach. Choć rzeczywistość jedynie majaczy w oddali, obaj mają do niej afirmujące podejście.
Wystawa przyjmuje za punkt wyjścia popularną w humanistyce kategorię afektów, które organizują jej przestrzeń emocjonalną. Afekt rozumiany jest tu jako automatyczna reakcja ciała na bodźce odbierane z otoczenia bądź zmiany zachodzące w ciele. Reakcje te, przyjemne bądź przykre, zachodzą poza świadomością i sferą rozumową, niepoddawane od razu refleksji poznawczej. Potocznie afekt utożsamiany jest z emocjami, ale w kontekście wystawy to protoemocja — doświadczenie „intensywności” (niepokój, napięcie, drżenie, niepewność odczuwane w ciele, pod skórą), które dopiero przepracowane poznawczo, uświadomione, uruchamia odczuwanie konkretnych odczuć takich jak radość, strach, wstręt, wstyd czy gniew i wiele pochodnych emocjonalnych niuansów.
Ta wystawa – prezentowany na niej wybór zdjęć – jest bezpośrednim poprzednikiem Nightflight to Venus. Choć relacja pomiędzy oboma cyklami jest płynna, a dynamika i zasada kompozycyjna w zasadzie ta sama, to tym razem artysta podsuwa nam zestaw całkiem innych skojarzeń. Mówiąc: bestiariusz, przywołuje ekskluzywne wydawnictwa rejestrujące niezwykłe zjawiska przyrodnicze i atlasy rzadkich a pięknych okazów fauny. Nie zawsze oczywiste kształty na zdjęciach, nasycone neonowymi barwami, transponują kobiece ciało w formy przywodzące na myśl świat mieszkańców raf koralowych, ciepłych, egzotycznych mórz czy trudnodostępnych głębin. Jesteśmy na wyższym poziomie odrealnienia ciała.
Istotny jest sposób, w jaki powstają zdjęcia – nie w wyniku umówionych sesji z udziałem zaproszonych modelek, przy użyciu wybranych akcesoriów w specjalnie przygotowanym studio, ani w trakcie wędrówek z aparatem w poszukiwaniu interesujących znalezisk – ale podczas uprawiania seksu czy, jak mówi autor, „celebrowania rozkoszy”. To wysoce skondensowany fotoreportaż z łóżka oświetlonego ultrafioletowym światłem, skupiony na formie będącej wehikułem koloru, który dla autora jest jednym z fundamentalnych elementów przeżywania rozkoszy. Wyestetyzowanie do granic możliwości sprawia, że te dokumenty spełnienia przekierowują naszą uwagę na swoje inne możliwe sensy. W cyklu Nightflight to Venus autor bardziej niż na akcesoriach intensyfikujących erotyczne doznania skupia się na kobiecym ciele, które przyobleczone w neonową bieliznę, kadrowane w nieoczywisty sposób kieruje nasze skojarzenia ku podmorskim światom.
Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych to stowarzyszenie osób przy galerii Zachęta, którym bliska jest sztuka współczesna, którzy chcą w niej aktywnie uczestniczyć i czerpać z dorobku polskiej kultury. Członkostwo w Towarzystwie to ogromny prestiż kontynuowania dzieła założycieli galerii Zachęta, sięgnięcia do świetnych tradycji obywatelskich połowy XIX wieku.
Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych współpracuje z Zachętą przy projektach edukacyjnych. Było współorganizatorem cyklu wykładów w ramach wystawy Płeć? Sprawdzam! Kobiecość i męskość w sztuce Europy Wschodniej (2010) oraz programu edukacyjnego towarzyszącego wystawie Otwierając drzwi? Sztuka białoruska dzisiaj (2011). Razem z Zachętą przygotowało do wydania książkę „Miejsce Kordegarda”, poświęconą historii galerii Kordegarda pod kierownictwem Danuty Wróblewskiej. Współpracowało także przy najbardziej prestiżowych projektach galerii, jak wystawa w Pawilonie Polskim na 54. Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Wenecji czy konkurs Spojrzenia 2011. Nagroda Fundacji Deutsche Bank.
Nowy zarząd, wybrany w czerwcu 2013, jako strategię przyjął realizację projektów edukacyjnych skierowanych do nauczycieli przedmiotów artystycznych i uczniów z miejscowości oddalonych od dużych centrów kultury. Jednym z nich jest cykl szkoleń dla nauczycieli Alfabet sztuki, czyli jak czytać sztukę współczesną. Udział w szkoleniach — finansowanych w całości przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych i jego darczyńców— jest bezpłatny. Pracujemy również nad stworzeniem innowacyjnego programu edukacyjnego dla uczniów, który będzie łączył edukację artystyczną z nauką, jak korzystać z otwartych zasobów w internecie. Towarzystwo również wspiera Zachętę – Narodową Galerię Sztuki w jej działaniach na rzecz upowszechniania sztuki współczesnej dzięki otwartym licencjom.
W 2013 roku dzięki staraniom nowego Zarządu Towarzystwo uzyskało status Organizacji Pożytku Publicznego.
Swoim członkom Towarzystwo przybliża sztukę współczesną, oferuje możliwość bezpłatnego zwiedzania wszystkich wystaw organizowanych w galerii, pierwszeństwo przy zaproszeniach na wydarzenia specjalne oraz możliwość uczestniczenia w wydarzeniach tylko dla członków Towarzystwa.
Natalia Hojny – Prezes
Justyna Markiewicz – Wiceprezes
Jakub Biegaj – Sekretarz
Agata Wejchert – Dworniak
Igor Ostrowski
Urszula Strykier
Katarzyna Winter – Tomaszewska
Janusz Mieloszyk
Rada programowa:
Katarzyna Kulczyk
Katarzyna Barbotin – Larrieu Michalski
Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych przy galerii Zachęta kontynuuje świetne tradycje sięgające połowy XIX wieku. Misja instytucji powołanej ze społecznej potrzeby popierania sztuki, opieki nad artystami i jednoczenia narodu w czasach rozbiorów za pomocą spoiwa kultury daje się – przy niewielkich modyfikacjach – zastosować do sytuacji dzisiejszej. „Ojcowie założyciele” Zachęty widzieli sens edukacji artystycznej społeczeństwa w poszerzaniu świadomości, w duchowym wzbogacaniu, a przede wszystkim, mówiąc językiem dzisiejszym – w promocji Polski poprzez dostrzeganą na arenie międzynarodowej „polską szkołę”. Te cele pozostają nadal aktualne. W XIX wieku w części Polski pozostającej pod zaborem rosyjskim pojawiła się obywatelska inicjatywa otoczenia opieką sztuk pięknych dla obopólnej korzyści społeczeństwa i artystów. W 1860 roku powstało Towarzystwo Zachęty do Sztuk Pięknych, które postawiło sobie za zadanie organizowanie wystaw, dokonywanie zakupów najznakomitszych dzieł sztuki w celu stworzenia narodowej kolekcji i udzielanie stypendiów młodym artystom, a także podnoszenie społecznej świadomości poprzez coroczne premie – nagrody w formie reprodukcji dzieł sztuki przyznawane publiczności. Towarzystwo, które korzystało z wynajmowanych lokali, przez wiele lat zabiegało usilnie o pozyskanie godnej siedziby, czemu stały na przeszkodzie niechęć rosyjskiego rządu i trudności finansowe. Dopiero w latach 1898–1900 w wyniku skutecznej polityki Zarządu Towarzystwa i wielkiej ofiarności społecznej powstał zaprojektowany przez wziętego warszawskiego architekta, Stefana Szyllera, gmach Zachęty w centrum Warszawy, u zbiegu ulic Mazowieckiej i Królewskiej. Elegancki, neorenesansowy miejski pałac został ozdobiony rzeźbionym frontonem z dedykacją ARTIBUS – sztukom.
Historia Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych jest historią wspólnego sukcesu artystów i miłośników sztuki. Widomym jego znakiem była własna siedziba Towarzystwa z salami wystawowymi, regularne organizowanie wystaw, tworzenie zbiorów, biblioteki i przyciąganie coraz szerszych grup zainteresowanych sztuką w czasach, kiedy w Warszawie nie było innych galerii czy muzeów. W historię tę wpisany jest również rozdźwięk między konserwatywną sztuką i zachowawczymi tendencjami odbiorców, a przebijającą się nową sztuką i jej promotorami. Są również w historię Zachęty wpisane wielkie emocje i skandale, a także zasadniczy akt narodowego dramatu, jakim było zabójstwo 16 grudnia 1922 roku pierwszego Prezydenta Rzeczypospolitej.
Dawna Zachęta łączyła funkcje wystawiennicze z muzealnymi, gromadząc kolekcję sztuki polskiej, zapoczątkowaną w 1861 roku obrazem Józefa Simmlera Śmierć Barbary Radziwiłłówny. W największej sali, do dziś nazywanej Matejkowską, wisiały dzieła Jana Matejki, m.in. Bitwa pod Grunwaldem, a do zbiorów Towarzystwa należały obrazy tak znane, jak np. Kuropatwy Chełmońskiego, czy Altana Aleksandra Gierymskiego. Chociaż gmach Zachęty, jako jeden z nielicznych w śródmieściu Warszawy, przetrwał II wojnę światową, charakter instytucji uległ zmianie. Bogate zbiory Zachęty zdeponowano w Muzeum Narodowym w Warszawie, gdzie stały się trzonem Galerii Sztuki Polskiej, a w opróżnionym gmachu powołano w 1949 roku Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, przekształcone po 1989 roku w Państwową Galerię Sztuki Zachęta. W tym samym roku reaktywowane zostało Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych.
Udział w Radzie Patronów to szczególne wyróżnienie przysługujące osobom zaangażowanym na rzecz wspierania kultury. Darowizna od 10 000 zł rocznie zostanie przeznaczona na wsparcie rozwoju kolekcji Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki.
Patron Zachęty ma prawo do:
Jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich artystek na arenie międzynarodowej – Joanna Piotrowska postanowiła przekazać 100 fotografii na rzecz walki z przemocą wobec kobiet.
W tym roku – 13 grudnia – mija 160. rocznica powołania Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, ojców założycieli dzisiejszej Zachęty. Wspólna inicjatywa obywatelska artystów i miłośników sztuki była jednym z pierwszych tego typu stowarzyszeń w skali światowej.
Ponieważ jubileusz Zachęty przyszło nam obchodzić w czasach szczególnie trudnych dla artystów chcieliśmy uświetnić go projektem, który będzie stanowić dla nich realną pomoc, a jednocześnie będzie pracą nad pamięcią i historią kolekcji. Dlatego Towarzystwo wraz z Zachętą inicjuje akcję 160 stypendiów na 160 lat TZSP.
Przewidziane na kilka lat działania będą jednocześnie wymianą wspomnień i doświadczeń z tymi artystkami i artystami, którzy kształtują kolekcję Zachęty. Od czerwca tego roku co miesiąc będziemy przyznawać co najmniej trzy jednorazowe stypendia, każde po 5 tysięcy złotych prosząc każdego z artystów o wykonanie gestu wobec naszych zbiorów, naszej historii czy budynku. To może być obecność, komentarz, zdanie, wypowiedź pisemna, słowna lub każda inna. Zbiór tych indywidualnych gestów udokumentowanych w porozumieniu z artystami uzupełni historię galerii, jej kolekcji o świadectwo tych czasów. Naszym celem jest ufundowanie 160 stypendiów i zebranie na nie 800 000 złotych. Staną się one wymierną pomocą dla artystów, którzy stają dziś przed ogromnym wyzwaniem jak kontynuować swoją twórczość.
A ponieważ Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych to wspólne działanie miłośników sztuki, co trzy miesiące do komisji przyznającej stypendia będzie zaproszony inny członek Towarzystwa! W pierwszej komisji oprócz pracowników Zachęty: Zofii Dubowskiej – Grynberg, Joanny Kordjak, Marii Świerżewskiej została zaproszona Helena Czernecka – historyk sztuki, kolekcjonerka, członkini zarządu Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Sztuki Nowoczesnej.
Nominowani w czerwcu 2020 to: Aleksandra Jachtoma, Dorota Podlaska, Elżbieta Jabłońska, Oskar Dawicki, Przemek Branas.
W 2013 roku Zarząd Towarzystwa jako strategię przyjął realizację projektów edukacyjnych oraz wspieranie Zachęty w jej misji upowszechniania sztuki współczesnej. Rok później Centrum Cyfrowe na zlecenie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych opracowało raport o dostępności sztuki współczesnej w sieci oraz dostępnych narzędziach edukacyjnych. Był on punktem wyjścia dla dalszych prac na rzecz digitalizacji zasobów Zachęty i ich dostępności online.
Od 2014 roku Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych wspierało Zachętę w staraniach o dofinansowanie ze środków programu POPC (Polska Cyfrowa).
W 2016 roku Zachęta po raz pierwszy startowała do programu.
W 2018 roku Towarzystwo współfinansowało opracowanie studium wykonalności projektu i Zachęta drugi raz składała wniosek.
W grudniu 2019 Zachęta po raz trzeci składała wniosek, a w kwietniu 2020 otrzymała decyzję o przyznaniu dotacji.
9 czerwca 2020 podpisana została umowa. Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki została beneficjentem kwoty 6 630 496,31 złotych na projekt:
„Otwarta Zachęta. Digitalizacja i udostępnienie polskich zasobów sztuki współczesnej ze zbiorów Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki oraz budowa narzędzi informatycznych, rozwój kompetencji kadr kultury, animacja i promocja służące wykorzystaniu i przetwarzaniu cyfrowych zasobów kultury w celach edukacyjnych, naukowych i twórczych.”
w ramach Programu Operacyjnego Polska Cyfrowa na lata 2014-2020.
Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych jest partnerem projektu. Naszym zadaniem jest komunikacja projektu oraz nadzór nad kampanią informacyjną – promocyjną.
Alfabet sztuki to cztery spotkania ze sztuką współczesną i twórczością wybranych artystów, których prace znajdują się w zbiorach Zachęty lub prezentowane są na aktualnych wystawach. Sztuka współczesna jest wielowątkowa, a tematem dzieł często stają się problemy społeczne, polityczne czy światopoglądowe. Artyści komentując aktualne i historyczne zjawiska, posługują się różnymi mediami (film, rzeźba, fotografia, malarstwo, performans, scenografia). Celem szkolenia jest prezentacja metod angażowania ucznia w samodzielną analizę dzieła sztuki oraz doskonalenie narzędzi do interpretowania i odczytywania języka współczesnych artystów, a także nauka kreatywności poprzez oglądanie prac, dyskutowanie o nich i branie udziału w inspirowanych nimi warsztatach. Rozmawiając z uczniami o sztuce współczesnej, uczymy ich świadomego odbioru rzeczywistości, krytycznego stosunku do informacji, twórczego i krytycznego myślenia, wrażliwości estetycznej i społecznej, formułowania myśli, otwartości na różnorodność.
Zajęcia w ramach tej edycji szkolenia były okazją do zastanowienia się nad obecnością scenografii w przestrzeni publicznej i jej roli społeczno-politycznej (spotkania i warsztaty wokół wystawy Zmiana ustawienia poświęconej zjawiskom scenograficznym od początków XX wieku do dziś), wypracowania krytycznego podejścia do fotografii publikowanych w mediach, w tym również społecznościowych (cykl zajęć Fotomanipulacje) oraz podjęcia dyskusji na temat obecnych współcześnie przejawów rasizmu, antysemityzmu czy neofaszyzmu, do czego doskonałym pretekstem jest jednoznacznie antywojenna twórczość Käthe Kollwitz prezentowana na wystawie Strajk. Käthe Kollwitz, Hito Steyerl, Keren Donde.
Szkolenie, obejęły łącznie 39 godzin lekcyjnych, były przeznaczone dla nauczycieli spoza Warszawy uczących przedmiotów humanistycznych i artystycznych w szkołach ponadpodstawowych i w starszych klasach szkół podstawowych, oraz wszystkich tych, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę o sztuce współczesnej i poszukują inspiracji do prowadzenia zajęć. Uczestnicy otrzymali zaświadczenia ukończenia kursu oraz materiały edukacyjne.
Warunkiem ukończenia szkolenia było zaprezentowanie zajęć (lekcji, projektu edukacyjnego) przeprowadzonych w placówkach uczestników, do których inspirację stanowiły zajęcia lub materiały edukacyjne prezentowane w ramach szkolenia. Prezentacja odbędzie się podczas ostatniego spotkania z cyklu.
Spotkania odbywały się raz w miesiącu w piątki i soboty. Terminy:
Zajęcia odbywały się w Zachęcie — Narodowej Galerii Sztuki, pl. Małachowskiego 3 w Warszawie. Organizatorzy zapewnili zakwaterowanie i zwrot kosztów podróży.
W tym roku Zachęta po raz kolejny wychodzi ze sztuką na plac Małachowskiego.
Rok temu plac po ponad 100 latach przestał być parkingiem i stał się przestrzenią wymiany myśli, miejscem prezentowania sztuki oraz edukacji kulturalnej. Chcieliśmy by i w tym roku plac zachęcał do wejścia do galerii.
Dzięki wsparciu i zaangażowaniu członków Towarzystwa mogliśmy wesprzeć rekonstrukcję „Prostej Tęczy” Marka Sobczyka, która pierwszy raz była pokazywana na Placu Małachowskiego w 1991 roku. W wyniku spontanicznej akcji crowdfundingowej zebraliśmy 12 300 złotych. Dziękujemy wszystkim członkom Towarzystwa dzięki którym ten projekt mógł się wydarzyć!
Alfabet sztuki, czyli jak czytać sztukę współczesną
terminy zjazdów: 16-17.03.2018, 13-14.04.2018, 18-19.05.2018, 15-16.06.2018
Alfabet sztuki to cztery spotkania ze sztuką współczesną i twórczością wybranych artystów, których prace znajdują się w zbiorach Zachęty lub prezentowane są na aktualnych wystawach. Sztuka współczesna jest wielowątkowa, a tematem dzieł często stają się problemy społeczne, polityczne, czy światopoglądowe. Artyści, komentując aktualne i historyczne zjawiska, posługują się różnymi mediami (film, rzeźba, fotografia, malarstwo, performans). Celem szkolenia jest prezentacja metod angażowania ucznia w samodzielną analizę dzieła sztuki oraz doskonalenie narzędzi do interpretowania i odczytywania języka współczesnych artystów, a także nauka kreatywności poprzez oglądanie prac, dyskutowanie o nich i branie udziału w inspirowanych nimi warsztatach. Rozmawiając z uczniami o sztuce współczesnej, uczymy ich świadomego odbioru rzeczywistości i krytycznego stosunku do informacji kreowanych przez media.
Szkolenie przeznaczone jest dla nauczycieli szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, nauczających wiedzy o kulturze, historii sztuki, języka polskiego i przedmiotów artystycznych oraz wszystkich tych, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę o sztuce współczesnej i poszukują inspiracji do prowadzenia zajęć. Uczestnicy otrzymają zaświadczenia ukończenia kursu oraz materiały edukacyjne.
Warunkiem ukończenia szkolenia będzie zaprezentowanie zajęć (lekcji, projektu edukacyjnego) przeprowadzonych w placówkach uczestników, do których inspirację stanowiły zajęcia lub materiały edukacyjne prezentowane w ramach szkolenia. Prezentacja odbędzie się podczas ostatniego spotkania z cyklu.
Zajęcia odbywają się w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki, pl. Małachowskiego 3 w Warszawie. Organizatorzy zapewniają zakwaterowanie i zwrot kosztów podróży.
Organizatorem szkolenia jest Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych we współpracy z Zachętą – Narodową Galerią Sztuki.
Sztuka edukacji to cykl dorocznych konferencji dotyczących szeroko pojętej kultury w programach nauczania oraz możliwości współpracy między szkołą, a publicznymi i niepublicznymi instytucjami kultury (m.in. samorządowymi instytucjami kultury czy organizacjami pozarządowymi) przy tworzeniu projektów edukacyjnych. Inicjatorem konferencji jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, organizatorem i koordynatorem Zachęta — Narodowa Galeria Sztuki
wraz z partnerami z miast goszczących wydarzenie.
Sztuka edukacji to spotkania praktyków zajmujących się edukacją kulturalną dzieci i młodzieży — zarówno formalną, jak i nieformalną. Biorą w nich udział nauczyciele, pedagodzy, edukatorzy, animatorzy i artyści. Stwarzamy przestrzeń do rozmów, dyskusji i wymiany doświadczeń. Wspólnie szukamy miejsca
dla kultury i sztuki w szkole oraz zastanawiamy się, jak możemy się uzupełniać. Poprzez prezentację dobrych praktyk wskazujemy wartości wynikające ze współpracy między środowiskami przy realizacji projektów. Inspirujemy i budujemy sieci kontaktów. Konferencje są bowiem świetną okazją do nawiązania relacji, które mogą stać się początkiem wspólnych projektów oraz do propagowania idei, że kultura jest niezbędnym narzędziem, by funkcjonować w społeczeństwie.
W tegorocznej konferencji nasze Towarzystwo było partnerem.
Dzięki darowiznom otrzymanym od Mecenasów Towarzystwa uczestniczki projektu Sharon Lockhart Mały przegląd z Młodzieżowego Ośrodka Socjoterapii w Rudzienku, pojechały do Wenecji zobaczyć wystawę w Pawilonie Polskim i spotkały się z artystami – Sharon Lockhart i Markiem Bradfordem.
Dzięki darowiznom otrzymanym od Mecenasów Towarzystwa w dalszym ciągu wspieramy budowę kolekcji Zachęty. Otrzymaliśmy darowiznę na zakup pracy Olgi Wolniak Marek i Tomek (portret Marka Sobczyka i Tomasza Piłata).
SZKOLENIE DLA NAUCZYCIELI 2017
ALFABET SZTUKI, CZYLI JAK CZYTAĆ SZTUKĘ WSPÓŁCZESNĄ
Alfabet sztuki to cztery spotkania ze sztuką współczesną i twórczością wybranych artystów, których prace znajdują się w zbiorach Zachęty lub prezentowane są na aktualnych wystawach. Sztuka współczesna jest wielowątkowa, a tematem dzieł często stają się problemy społeczne, polityczne, czy światopoglądowe. Artyści, komentując aktualne i historyczne zjawiska, posługują się różnymi mediami (film, rzeźba, fotografia, malarstwo, performans). Celem szkolenia jest prezentacja metod angażowania ucznia w samodzielną analizę dzieła sztuki oraz doskonalenie narzędzi do interpretowania i odczytywania języka współczesnych artystów, a także nauka kreatywności poprzez oglądanie prac, dyskutowanie o nich i branie udziału w inspirowanych nimi warsztatach. Rozmawiając z uczniami o sztuce współczesnej, uczymy ich świadomego odbioru rzeczywistości i krytycznego stosunku do informacji kreowanych przez media. Podczas szkolenia zostaną omówione między innymi takie zagadnienia jak: sztuka w przestrzeni publicznej, sztuka zaangażowana społecznie, sztuka krytyczna, wątki historyczne w twórczości współczesnych artystów, czy projektowanie graficzne. Opowiemy również, jak twórczo wykorzystać w edukacji zasoby portalu otwartazacheta.pl, wskażemy inne portale i strony internetowe, z których warto czerpać wiedzę o sztuce współczesnej.
Szkolenie obejmujące łącznie 40 godzin lekcyjnych przeznaczone jest dla nauczycieli szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, nauczających wiedzy o kulturze, historii sztuki, języka polskiego i przedmiotów artystycznych oraz wszystkich tych, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę o sztuce współczesnej i poszukują inspiracji do prowadzenia zajęć. Uczestnicy otrzymają zaświadczenia ukończenia kursu oraz materiały edukacyjne.
6 października (piątek) 2017
16.30–17 — powitanie uczestników, wprowadzenie, przedstawienie programu szkolenia
17–20 — warsztaty Opowieść kolekcji
prowadzenie: Magdalena Staroszczyk
Czy kolekcja Zachęty może stanowić narrację? Jakie opowieści można w niej odnaleźć? Zbadamy to z pomocą niewidzialnych przedmiotów z niewidzialnych worków, wspólnego śnienia i innych nietypowych narzędzi. Warsztaty mają charakter opowiadania, wykorzystują techniki teatru improwizowanego i storytellingu. Służą rozwijaniu wyobraźni i wrażliwości na osobisty odbiór sztuki współczesnej.
Warsztaty inspirowane grą zatytułowaną Graj w kolekcję! dostępną na www.zacheta.art.pl
Magdalena Staroszczyk — doktorantka w Instytucie Kultury Polskiej UW, muzealniczka. W działaniach edukacyjnych wykorzystuje swoje doświadczenie w pracy z teatrem improwizowanym, performansem i storytellingiem. Z Zachętą współpracuje od 2013 roku, prowadząc zajęcia w ramach szkoleń z cyklu Alfabet sztuki, czyli jak czytać sztukę współczesną.
20 — kolacja w Zachęcie (bistro Po prostu Zachęta)
7 października (sobota) 2017
9–13 Warsztaty Wystawa jako pole działania
prowadzenie: Marcin Matuszewski i Anna Zdzieborska
Jak wiele o dziełach sztuki możemy się dowiedzieć, zwiedzając wystawę samodzielnie? Jak zmienia się nasz odbiór w zależności od tego, czy oglądamy wystawę sami czy jesteśmy oprowadzani przez przewodnika? Jak dzieło sztuki może nas inspirować? Podczas warsztatów poświęconych analizie dzieła sztuki wspólnie obejrzymy aktualne wystawy. Na przykładzie materiałów edukacyjnych przygotowanych i udostępnianych przez Zachętę oraz prostych ćwiczeń inspirowanych wybranymi pracami rozwijać będziemy narzędzia do interpretowania i odczytywania języka współczesnych artystów.
Anna Zdzieborska — historyczka sztuki, edukatorka, pracowniczka działu edukacji w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki. Koordynatorka i autorka programów i projektów edukacyjnych w Zachęcie, m.in. programów towarzyszących wystawom, programów kierowanych do osób niewidomych, niesłyszących i ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz projektu Zachęta dla nauczycieli obejmującego szkolenia, spotkania, warsztaty i konferencje dla nauczycieli. Prowadzi warsztaty o sztuce współczesnej dla młodzieży i dorosłych. Koordynatorka konferencji z cyklu Sztuka edukacji.
Marcin Matuszewski — student kulturoznawstwa w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W Zachęcie prowadzi warsztaty dla młodzieży, oprowadza po wystawach, prowadzi spotkania z cyklu Sztuka dostępna oraz szkolenia dla nauczycieli. W wolnych chwilach tworzy kolaże.
13.00–13.30 — przerwa
13.30–15.00 — Warsztaty Autoportret
prowadzenie: Maria Kiesner
Maria Lassnig dużo uwagi poświęcała obserwacji własnego ciała. Skupiała się przede wszystkim na relacji swojego wnętrza z otaczającym światem. Obserwacje i doświadczenia przełożyła na język sztuki, tworząc liczne autoportrety. Przez blisko 70 lat swojej aktywności artystycznej namalowała setki autoportretów przedstawiających ją w różnych kontekstach i momentach życia. To malarska opowieść o kruchości ludzkiego ciała, upływie czasu i przemijaniu.
Podczas warsztatów każdy z uczestników stworzy swój własny malarski autoportret.
Więcej o wystawie: https://zacheta.art.pl/pl/wystawy/maria-lassnig
Maria Kiesner — absolwentka Wydziału Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (dyplom pod kierunkiem prof. J. Modzelewskiego). W 2009 obroniła doktorat pod tytułem “Miasto przed burzą” na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 2005 i 2007 stypendystka MKiDN. Od 2008 roku pracuje jako adiunkt w Instytucie Edukacji Artystycznej na Akademii Pedagogiki Specjalnej im Marii Grzegorzewskiej w Warszawie, gdzie prowadzi zajęcia z przedmiotów malarstwo oraz metodyka nauczania plastyki. W roku akademickim 2015-2016 pracowała jako asystent w pracowni Malarstwa i rysunku Prof. Andrzeja Bieńkowskiego i Prof. Łukasza Korolkiewicza na Wydziale Wzornictwa warszawskiej ASP oraz prowadziła samodzielnie pracownię malarstwa w Katedrze Mody Wydziału Wzornictwa APS w Warszawie. Maluje architekturę i pejzaże miejskie. Przedstawia obiekty realistycznie, ascetycznie i bez sztafażu. Interesują ją fabryki, dworce, szkoły, domy kultury i zapomniane relikty socmodernizmu i modernizmu.
15 — obiad w Zachęcie (bistro Po prostu Zachęta)
24 listopada (piątek) 2017
16.30-18 — warsztaty Zapis emocji
Podczas warsztatów pozmawiamy o emocjach, ich ekspresji i obecności w sztuce abstrakcyjnej. Czy rzeczywiście z dzieła nieprzedstawiającej nic nie sposób wyczytać? Na koniec stworzymy własne prace abstrakcyjne ilustrujące nazwane przez nas emocje. Spróbujemy wyrazić je również w Polskim Języku Migowym.
Prowadzenie: Daniel Kotowski
Daniel Kotowski — absolwent Polsko – Japońskiej Akademii Technik Komputerowych, obecnie na studiach magisterskich na Architekturze Wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jest aktywnym członkiem Grupy Artystów Głuchych. Interesuje się sztuką, architekturą wnętrz i architekturą. Od 2017 roku prowadzi w Zachęcie cykl spotkań „Zachęta miga” w Polskim Języku Migowym.
20 — kolacja w Zachęcie (Po prostu bistro)
25 listopada (sobota) 2017
9-10.45 — Sztuka wychodzi na ulice. Warsztaty na wystawie Radość nowych konstrukcji. (Po)wojenne utopie Mariana Bogusza
Prowadzenie: Marta Kwapich
Marian Bogusz to jedna z ciekawszych postaci polskiej powojennej sceny artystycznej. Malarz, scenograf, projektant, przede wszystkim zaś niezwykły wizjoner i popularyzator sztuki. Od początku jego twórczej działalności przyświecała mu idea edukacji estetycznej oraz aktywnego kształtowania otoczenia człowieka poprzez sztukę. Zdaniem Bogusza ważną misją artysty miało być dążenie do ulepszania przestrzeni, a co za tym idzie również rodzących się w niej stosunków międzyludzkich. Właśnie te zagadnienia staną się tematem naszych warsztatów, w ramach których postaramy się stworzyć projekt ekspozycji prezentującej sztukę w wybranej przestrzeni publicznej.
Marta Kwapich – absolwentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim, obecnie studiuje wzornictwo na Akademii Sztuk Pięknych. W Zachęcie oprowadza po wystawach i prowadzi warsztaty dla młodzieży. Interesuje się historią kultury, sztuki oraz designu i te właśnie wątki stara się eksponować podczas zajęć edukacyjnych.
10.45-11 — przerwa
11-13 — warsztaty wokół twórczości Mariana Bogusza
Prowadzenie: Zofia Hejke
Zofia Hejke — animatorka kultury, edukatorka, nauczycielka reklamy i artystka (tkanina unikatowa i malarstwo). Kolejność nie jest przypadkowa. Jej ostatnie lata zawodowe zdominowane zostały przez różne projekty określane jako edukowanie przez sztukę. Od 2013 współpracuje z działem edukacji galerii Zachęta, prowadząc warsztaty twórcze w ramach szkoleń dla nauczycieli. Wykształcenie artystyczne rozszerzone o formy podyplomowych studiów m.in. zarządzanie kulturą w strukturach Unii Europejskiej czy strategia reklamy.
13-13.15 — przerwa
13.15-14.45 — Twórcza moc języka. Warsztaty na wystawie Marii Anto
Prowadzenie: Marcin Matuszewski
Maria Anto często czerpała inspiracje z poezji. Jednym z bliskich jej poetów był Bolesław Leśmian. Podobnie jak w jego poezji, w malarstwie Anto swobodnie łączy przyrodę, świat ludzi oraz wytwory zbiorowej i własnej wyobraźni. Na przykładzie ich twórczości widać, że język (literacki czy malarski) ma moc kreacji, stwarzania świata. Malując czy opisując postaci, zwierzęta, rośliny artyści powołują je do życia. Sami stwarzają panujące w tym świecie prawa i atmosferę. Na warsztatach przeczytamy wybrane wiersze Bolesława Leśmiana i spróbujemy połączyć je z obrazami Marii Anto. Zobaczymy co wyniknie ze zderzenia tych dwóch niezwykłych światów. Zastanowimy się jaką rolę w kreacji tego świata ma obiorca – jego skojarzenia i wyobraźnia.
Marcin Matuszewski — student kulturoznawstwa w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W Zachęcie prowadzi warsztaty dla młodzieży, oprowadza po wystawach, prowadzi spotkania z cyklu Sztuka dostępna oraz szkolenia dla nauczycieli. W wolnych chwilach tworzy kolaże.
15 — obiad w Zachęcie (Po prostu bistro)
15 grudnia (piątek) 2017
16.30-18 — warsztaty Tęczowe haiku na wystawie Sarkis. Tęcza anioła
Prowadzenie: Marcin Matuszewski
Wystawa Sarkisa — ormiańskiego artysty konceptualnego, jednego z najważniejszych klasyków sztuki XX i XXI wieku — to świetna okazja do zastanowienia się nad różnymi koncepcjami prezentowania historii, tradycji i doświadczeń zbiorowych. Jego wystawę obejrzymy myśląc o haiku — prostej formie poetyckiej o konkretnej i niezmiennej strukturze, wywodzącej się z Japonii okresu Edo. Podczas warsztatów zastanowimy się, jak słowo może funkcjonować w przestrzeni oraz jak może łączyć się w językowe konstelacje. W oparciu o neony prezentowane na wystawie spróbujemy stworzyć nasze własne tęczowe haiku.
Marcin Matuszewski — student kulturoznawstwa w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W Zachęcie prowadzi warsztaty dla młodzieży, oprowadza po wystawach, prowadzi spotkania z cyklu Sztuka dostępna oraz szkolenia dla nauczycieli. W wolnych chwilach tworzy kolaże.
18 — kolacja w Zachęcie (Po prostu bistro)
16 grudnia (sobota) 2017
9-10.45 — wykład o twórczości Wojciecha Bąkowskiego
Prowadzenie: Karolina Vyšata
Karolina Vyšata — historyczka sztuki, kuratorka, edukatorka, animatorka kultury. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i podyplomowych Muzealniczych Studiów Kuratorskich Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Współpracowała z Muzeum Narodowym w Warszawie, Zachętą – Narodową Galerią Sztuki, Uniwersytetem Dzieci. Kuratorka i realizatorka programów edukacyjnych i wystaw sztuki współczesnej. Od 2008 roku związana z Galerią Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, w ramach której m.in. realizuje projekt www.sztuka24h.edu.pl.
10.45-11 — przerwa
11-13 — warsztaty wokół twórczości Wojciecha Bąkowskiego
Prowadzenie: Zofia Hejke
Zofia Hejke — animatorka kultury, edukatorka, nauczycielka reklamy i artystka (tkanina unikatowa i malarstwo). Kolejność nie jest przypadkowa. Jej ostatnie lata zawodowe zdominowane zostały przez różne projekty określane jako edukowanie przez sztukę. Od 2013 współpracuje z działem edukacji galerii Zachęta, prowadząc warsztaty twórcze w ramach szkoleń dla nauczycieli. Wykształcenie artystyczne rozszerzone o formy podyplomowych studiów m.in. zarządzanie kulturą w strukturach Unii Europejskiej czy strategia reklamy.
13-13.15 — przerwa
13.15-14.45 — Wykład Co tworzyłby dziś Paul Cézanne? Liczne oblicza sztuki współczesnej
prowadzenie: dr Monika Murawska
Sztuka współczesna jest wieloforemna, nie jest jak linia prosta, ale jak „zygzak”, bowiem zbacza z obranych dróg, zmienia tory i zaskakuje. To sztuka po końcu sztuki, jak ujmuje to Arthur Danto, ponieważ nie jest już tym, czym była kiedyś, już sto lat temu jej paradygmat uległ radykalnemu przekształceniu. Zmieniła się też funkcja artysty. Stefan Morawski wyznaczył swojego czasu cztery drogi, jakimi podąża dziś artysta: doznanie, mass media wraz z działaniami w codzienności, nowe technologie i konceptualizm. Czasem drogi te krzyżują się ze sobą i splatają, ale niekiedy biegną od siebie niezależnie.
Pytanie, jakie chcemy tu postawić, dotyczy istoty samej sztuki, czy też jej nieuchwytności. A także tego, jak zmieniła się rola artysty, czy i gdzie we współczesnym świecie znalazłoby się jeszcze miejsce dla takiego twórcy jak Paul Cézanne, dla koryfeusza nowoczesności, artysty buntownika, malarza odrzucanego przez wiele lat i skłóconego ze światem. Czy artysta widzi więcej, czy, paradoksalnie, mniej, ponieważ pomija to, co według niego nieistotne? Czy sztuka nie zdaje sprawy raczej z rozpadu rzeczywistości niż z jej spoistości i swojskości? Co wobec tego tworzyłby dziś Cézanne?
dr Monika Murawska — absolwentka filozofii i historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie zajmowała się przede wszystkim historią filmu. Studiowała na Université Paris X Nanterre i Katholieke Universiteit Leuven. W 2008 roku obroniła doktorat na Uniwersytecie Warszawskim poświęcony współczesnej fenomenologii francuskiej. Jest trzykrotną stypendystką rządu francuskiego, sekretarzem redakcji „Przeglądu Filozoficzno-Literackiego” i członkiem Polskiego Towarzystwa Fenomenologicznego. Autorka książek: Problem innego (2005) i Filozofowanie z zamkniętymi oczami (2011) oraz licznych artykułów na temat fenomenologii sztuki.
15 — obiad w Zachęcie (Po prostu bistro)
12 stycznia (piątek) 2017
16.30-17.30 oprowadzanie po wystawie Anny Ostoi
Prowadzenie: Sara Herczyńska
Sara Herczyńska – studentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Doświadczenie w edukacji i organizacji wydarzeń kulturalnych zdobyła w ramach projektu Moishe House Warszawa. Edukatorka i przewodniczka w Zachęcie, prowadzi warsztaty dla młodzieży.
17.30 – wyjście na spektakl TR Warszawa w ATM Studio (dojazd autobusem 146 z przystanku Rondo Waszyngtona do przystanku Jeziorowa)
19.00 – spektakl „Moja walka”
13 stycznia (sobota) 2017
9—12.00 Miłośnik sztuki. Spotkanie i warsztaty z Karoliną Bregułą
prowadzenie: Karolina Vyšata
Tytułowy Miłośnik sztuki to „everyman, który choć nie jest zawodowym znawcą sztuki i często rozumie ją inaczej niż krytycy, czerpie z niej prawdziwą radość” (http://karolinabregula.com/index.php/portfolio/project/pl/28).
A jaki jest nasz stosunek do sztuki? Jak na nią patrzymy? Jak interpretujemy? Jak odczuwamy? Czy często używamy sformułowania „nie rozumiem”? W czasie spotkania z Karoliną Bregułą zapoznamy się z twórczością artystki oraz spróbujemy swoich sił w alternatywnych (?) formach interpretacji.
Karolina Breguła (ur. 1979) – artystka multimedialna, autorka instalacji, happeningów, wideo i fotografii. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, doktorantka na tej samej uczelni. Jej prace pokazywane były między innymi w Muzeum Narodowym w Warszawie, w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki, w Jewish Museum w Nowym Jorku czy na 55. Biennale Sztuki w Wenecji. Laureatka drugiej nagrody w konkursie Spojrzenia 2013 i trzeciej nagrody Samsung Art Master 2007. Laureatka wielu stypendiów jak stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, stypendium Młoda Polska i stypendium Funduszu Wyszehradzkiego. Autorka takich projektów jak Fire-Followers (2013), Biuro tłumaczeń sztuki (2010) czy Niech nas zobaczą (2003). W kolekcji Zachęty znajduje się praca artsytki Biuro budowy pomnika (2016) https://zacheta.art.pl/pl/kolekcja/katalog/bregula-karolina-biuro-budowy-pomnika
Karolina Vyšata — historyczka sztuki, kuratorka, edukatorka, animatorka kultury. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i podyplomowych Muzealniczych Studiów Kuratorskich Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Współpracowała z Muzeum Narodowym w Warszawie, Zachętą – Narodową Galerią Sztuki, Uniwersytetem Dzieci. Kuratorka i realizatorka programów edukacyjnych i wystaw sztuki współczesnej. Od 2008 roku związana z Galerią Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, w ramach której m.in. realizuje projekt www.sztuka24h.edu.pl.
12.00 przerwa kawowa, lunch
12.15—13.45 Warsztaty wokół twórczości Anny Ostoi
prowadzenie: Zofia Hejke
Zofia Hejke — animatorka kultury, edukatorka, nauczycielka reklamy i artystka (tkanina unikatowa i malarstwo). Kolejność nie jest przypadkowa. Jej ostatnie lata zawodowe zdominowane zostały przez różne projekty określane jako edukowanie przez sztukę. Od 2013 współpracuje z działem edukacji galerii Zachęta, prowadząc warsztaty twórcze w ramach szkoleń dla nauczycieli. Wykształcenie artystyczne rozszerzone o formy podyplomowych studiów m.in. zarządzanie kulturą w strukturach Unii Europejskiej czy strategia reklamy.
14 przerwa kawowa
14.15—15.30 prezentacje uczestników szkolenia
Chcielibyśmy się dowiedzieć, czy i w jaki sposób zajęcia przeprowadzone w ramach szkolenia zainspirowały Państwa do poprowadzenia lekcji w szkole. Czy poprowadziliście warsztaty według scenariusza zaprezentowanego podczas szkolenia? Co zmieniliście? A może wymyśliliście całkiem inne warsztaty wokół twórczości artystów, z których twórczością zapoznaliście się podczas szkolenia? Może zainspirowała was Gra w kolekcję? A może wypróbowaliście metody pracy, którymi posługują się edukatorzy Zachęty? Jak odebrali to uczniowie? Jakie elementy szkolenia uważacie za wartościowe? A jakie uważacie za niemożliwe do zrealizowania w szkole? Każdy uczestnik będzie miał 5 minut na krótką relację, którą można zilustrować zdjęciami dokumentującymi zajęcia lub efekty pracy.
15.30 obiad w Zachęcie
Osiem prac współczesnych artystów, 465 fundatorów i 88 470 zł – to efekt kampanii crowdfundingowej „Buduj z nami kolekcję Zachęty”, w którą również zaangażowali się członkowie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.
Dodatkowo Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych zostało partnerem i jednym z głównych fundatorów. Dzięki środkom uzyskanym ze zbiórki 1% podatku zakupiono do kolekcji Zachęty pracę Karola Radziszewskiego Scotch Pink (Siusiu w torcik).
Prace można było oglądać na oficjalnym pokazie w Zachęcie, który był dedykowany przede wszystkim fundatorom, którzy zdecydowali się wesprzeć rozwój kolekcji. Dzięki akcji crowdfundingowej zakupiono również m.in. fotografie Adama Rzepeckiego, Andrzeja Tobisa, książkę artystyczną grupy Luxus, serie filmów Anny Senkary i Cezarego Koczwarskiego,film Anny Jermolaewej, Wojciecha Gilowicza oraz prace Izy Tarasewicz i Moniki Zawadzki. Podczas pokazu zostały wyeksponowane w sąsiedztwie innych, już historycznych dzieł ze zbiorów Zachęty.
PROGRAM:
28 października (piątek) 2016
16.30–17 — powitanie uczestników, wprowadzenie, przedstawienie programu szkolenia
17–18 — O edukacji w Zachęcie i otwartych zasobach edukacyjnych, prowadzenie: Anna Zdzieborska (dział edukacji Zachęty)
18 — kolacja w Zachęcie (Po prostu bistro)
19 – 20 – oprowadzanie po wystawie Wreszcie we własnym domu. Dom Polski w transformacji, w ramach 8 edycji festiwalu „Warszawa w budowie”, Budynek drukarni, ul. Nowogrodzka 84/86
29 października (sobota) 2016
9–12 — warsztaty Opowieść kolekcji
prowadzenie: Magdalena Staroszczyk
Czy kolekcja Zachęty może stanowić narrację? Jakie opowieści można w niej odnaleźć? Zbadamy to z pomocą niewidzialnych przedmiotów z niewidzialnych worków, wspólnego śnienia i innych nietypowych narzędzi. Warsztaty mają charakter opowiadania, wykorzystują techniki teatru improwizowanego i storytellingu. Służą rozwijaniu wyobraźni i wrażliwości na osobisty odbiór sztuki współczesnej.
Warsztaty inspirowane grą zatytułowaną Graj w kolekcję! dostępną na www.zacheta.art.pl
Magdalena Staroszczyk — doktorantka w Instytucie Kultury Polskiej UW, muzealniczka. W działaniach edukacyjnych wykorzystuje swoje doświadczenie w pracy z teatrem improwizowanym, performansem i storytellingiem. Z Zachętą współpracuje od 2013 roku, prowadząc zajęcia w ramach szkoleń z cyklu Alfabet sztuki, czyli jak czytać sztukę współczesną.
12-12.30 — przerwa
12.30-14 — Wykład o twórczości Wojciecha Wodiczki oraz oprowadzanie po wystawie Krzysztofa Wodiczki i Jarosława Kozakiewicza Rozbrojenie kultury. Projekt Instytutu Rozbrojenia Kultury i Zniesienia Wojen im. Józefa Rotblata (http://zacheta.art.pl/pl/wystawy/jaroslaw-kozakiewicz-i-krzysztof-wodiczko-rozbrajanie-kultur)
prowadzenie: Marcin Matuszewski
Marcin Matuszewski — student kulturoznawstwa w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W Zachęcie prowadzi warsztaty dla młodzieży i oprowadza po wystawach.
14.15-16 — Warsztaty wokół twórczości Krzysztofa Wodiczki
prowadzenie: Zofia Hejke
Zofia Hejke — animatorka kultury, edukatorka, nauczycielka reklamy i artystka (tkanina unikatowa i malarstwo). Kolejność nie jest przypadkowa. Jej ostatnie lata zawodowe zdominowane zostały przez różne projekty określane jako edukowanie przez sztukę. Od 2013 współpracuje z działem edukacji galerii Zachęta, prowadząc warsztaty twórcze w ramach szkoleń dla nauczycieli z cyklu Kolekcja Zachęty. Przewodnik po polskiej sztuce współczesnej i Alfabet sztuki, czyli jak czytać sztukę współczesną, współorganizowanych przez Warszawskie Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń oraz Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Wykształcenie artystyczne rozszerzone o formy podyplomowych studiów m.in. zarządzanie kulturą w strukturach Unii Europejskiej czy strategia reklamy.
16 — obiad w Zachęcie (Po prostu bistro)
25 listopada (piątek) 2016
16.30–18 — zwiedzanie wystawy Wanda Czełkowska. Retrospekcja w Muzeum Rzeźby im. X. Dunikowskiego (ul. Puławska 113 a)
18.30–20 — oprowadzanie po wystawie Polska – kraj folkloru? w galerii Zachęta
Więcej o wystawie: https://zacheta.art.pl/pl/wystawy/polska-kraj-folkloru
prowadzenie: Marcin Matuszewski
20 — kolacja w Zachęcie (Po prostu bistro)
26 listopada (sobota) 2016
9–11 — warsztaty O budowaniu relacji z dziełem sztuki
Prowadzenie: Karolina Vyšata
Spotkanie poświęcone percepcji oraz analizie dzieła sztuki, budowaniu kontekstu opartego zarówno na wiedzy jak i indywidualnym doświadczeniu odbiorcy, oraz wspólnemu wypracowaniu narzędzi dydaktycznych ułatwiających wzbudzanie refleksji na temat sztuki. Zaprezentowane zostaną materiały edukacyjne przygotowane i udostępniane przez Zachętę – Narodową Galerię Sztuki (www.zacheta.art.pl) i Galerię Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki (www.sztuka24edu.pl).
Karolina Vyšata — historyczka sztuki, kuratorka, edukatorka, animatorka kultury. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i podyplomowych Muzealniczych Studiów Kuratorskich Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Współpracowała z Muzeum Narodowym w Warszawie, Zachętą – Narodową Galerią Sztuki, Uniwersytetem Dzieci. Kuratorka i realizatorka programów edukacyjnych i wystaw sztuki współczesnej. Od 2008 roku związana z Galerią Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, w ramach której m.in. realizuje projekt www.sztuka24h.edu.pl. Współpracuje z przedszkolami realizując autorskie programy historii sztuki (Przedszkole Montessori „Otwieramy dzieciom świat” w Krakowie, Przedszkole „Świat Montessori” w Warszawie).
11–11.30 przerwa
11.30–13 — Magdalena Abakanowicz — T jak Tkanina
prowadzenie: Paula Kaniewska
Wykład będzie poświęcony twórczości Magdaleny Abakanowicz, polskiej rzeźbiarki, której największą sławę przyniosły odważne eksperymenty z tkaniną. Powstające w latach 60. Abakany to trójwymiarowe obiekty wielkich rozmiarów, zrywające z tradycyjnym płaskim formatem makat czy kilimów. Nie jest to jednak jedyny przypadek, gdy artystka sięgała do nowatorskich rozwiązań, by wzmocnić przekaz swoich dzieł. W ramach wykładu przyjrzymy się jej seryjnym rzeźbom, pracom wykorzystującym pnie drzew i wielkim instalacjom przestrzennym, by zobaczyć jak Abakanowicz opowiada o doświadczeniu człowieczeństwa.
Paula Kaniewska — studentka kulturoznawstwa w ramach MISH na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończyła Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jest edukatorką i przewodniczką w Zachęcie.
13.15–15.15 warsztaty inspirowane twórczością Magdaleny Abakanowicz
prowadzenie: Zofia Hejke
W części praktycznej będziemy eksperymentowali z tkaniną. Wątkiem będzie włóknisty materiał, a osnową forma rzeźbiarska. Mocne doświadczenie strukturalnej budowy świata, jakie było udziałem Abakanowicz, zdeterminowało wybór tkaniny jako surowca dla wielu jej rzeźb. Skupimy się w działaniach na użyciu miękkiej, strukturalnej tkaniny, aby poobserwować jej oddziaływanie od małej po dużą skalę, od pojedynczej nitki po jej zwielokrotnienie. Ćwiczenia zaplanowane tak, aby lepiej rozumieć dlaczego Abakanowicz zmieniła myślenie o tym, czym jest tkanina unikatowa i dlaczego powstało określenie ,,rzeźba miękka”.
15.15 obiad w Zachęcie (Po prostu bistro)
16 grudnia (piątek) 2016
16.30–18 — oprowadzanie kuratorskie Piotra Czyża po wystawie Bezcenne, Muzeum Narodowe w Warszawie
18.30–20 — oprowadzanie po wystawie Kolekcje i wprowadzenie o twórczości Edwarda Krasińskiego
Więcej o wystawie: https://zacheta.art.pl/pl/wystawy/kolekcje
prowadzenie: Marcin Matuszewski
20 — kolacja w Zachęcie (Po prostu bistro)
17 grudnia (sobota) 2016
9–11 — Wystawa: prezentacja czy interpretacja?
prowadzenie: Joanna Falkowska-Kaczor, Paula Kaniewska
Ze sztuką bardzo często spotykamy się poprzez wystawę, ale nie zawsze zwracamy uwagę na konkretne pomysły ekspozycyjne. W jakim stopniu sposób prezentacji wpływa na odczytanie dzieł? W ramach zajęć przeanalizujemy przykłady różnych wystaw i zastanowimy, jakie stały za nimi założenia. Ze świata sztuki przeniesiemy się do szkoły i wspólnie opracujemy koncepcję wystawy, która mogłaby służyć porządkowaniu wiedzy i zgłębianiu nowych tematów.
Joanna Falkowska-Kaczor – historyk sztuki, nauczycielka historii sztuki w zespole szkół „Bednarska” w Warszawie, egzaminatorka matury z historii sztuki
11–11.30 przerwa
11.30–13 — warsztaty inspirowane twórczością Edwarda Krasińskiego
prowadzenie: Zofia Hejke
Edward Krasiński, rzeźbiarz, malarz, autor form przestrzennych, instalacji i sytuacji artystycznych. Jeden z najważniejszych protagonistów neo-awangardy polskiej lat 60. i 70. XX wieku, znany ze stosowania motywu niebieskiej linii.
Jaką rolę przypisywał Krasiński niebieskiemu paskowi? Dlaczego uwikłane w niebieską linię przedmioty są pozbawiane swoich pierwotnych funkcji i znaczeń? Podczas warsztatów będziemy stwarzać sytuacje artystyczne, w których blue skotch łączy różne elementy formalne i treściowe.
13–13.30 przerwa
13.30-16 — Oprowadzanie kuratorskie po wystawie Jacek Damięcki. Makroformy i warsztaty Gramatyka wystaw
Prowadzenie: Małgorzata Kuciewicz
Tematem ćwiczeń warsztatowych będzie percepcja rozwiązań wystawienniczych i stosowane od połowy lat 60. XX wieku: przestrzenny relief, esej wizualny, etalaże, aktywna-pasywna podłoga w projektach Jacka Damięckiego. Warsztaty mają na celu zainspirowanie do widzenia wystawiennictwa jako przestrzeni eksperymentu.
Małgorzata Kuciewicz – kuratorka wystawy Jacek Damięcki. Makroformy (razem z Sarmenem Beglarianem). Wraz z Simone De Iacobis oraz Jakubem Szczęsnym współtworzą Grupę CENTRALA. Projektują w każdej skali — od przedmiotu, poprzez wnętrza, budynki po skalę urbanistyczną. Ich efemeryczne projekty powstałe na styku architektury i sztuki to impulsy rewidujące rzeczywistość i próba krytycznego kształtowania przyszłości. Zajmują się badaniem i rekonstrukcją śmiałych idei z XX wieku, m.in. w ramach zeszłorocznej rezydencji w Akademie Schloss Solitude w Stuttgarcie badali wystawiennictwo Bauhausu. Projektowali wystawy dla Centrum Sztuki Współczesnej, Muzeum Historii Żydów Polskich, ekspozycję Lifting The Curtain towarzyszącą 14. Biennale Architektury w Wenecji (z Moniką Konrad). Dla Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie projektują wystawy o Oskarze Hansenie (2014, MACBA w Barcelonie; 2015 Serralves Museum w Porto).
centrala.net.pl
16 — obiad w Zachęcie (Po prostu bistro)
13 stycznia (piątek) 2017
16.30–20 — prezentacje uczestników szkolenia oraz warsztaty na zakończenie 6 edycji Alfabetu sztuki
prowadzenie: Anna Zdzieborska
Chcielibyśmy się dowiedzieć, czy i w jaki sposób zajęcia przeprowadzone w ramach szkolenia zainspirowały Państwa do poprowadzenia lekcji w szkole. Czy poprowadziliście warsztaty według scenariusza zaprezentowanego podczas szkolenia? Co zmieniliście? A może wymyśliliście całkiem inne warsztaty wokół twórczości artystów, z których twórczością zapoznaliście się podczas szkolenia? Może zainspirowała was Gra w kolekcję? A może wypróbowaliście metody pracy, którymi posługują się edukatorzy Zachęty? Jak odebrali to uczniowie? Jakie elementy szkolenia uważacie za wartościowe? A jakie uważacie za niemożliwe do zrealizowania w szkole? Każdy uczestnik będzie miał 5 minut na krótką relację, którą można zilustrować zdjęciami dokumentującymi zajęcia lub efekty pracy.
Anna Zdzieborska – historyczka sztuki, edukatorka, pracuje w dziale edukacji Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i Podyplomowych Studiów Menedżerów Kultury w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Autorka i koordynatorka programów edukacyjnych, m.in. Zachęta dla nauczycieli, którego elementem są szkolenia z cyklu Alfabet sztuki, czy Muzyczne obrazy.
20 – kolacja i pożegnalna lampka wina w Po prostu Zachęta
14 stycznia (sobota) 2017
9—12.00 A–Z — Andrzej Tobis
prowadzenie: Maria Szczycińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
Andrzej Tobis postrzega świat jako ogromne muzeum wypełnione osobliwymi dziełami sztuki. Artysta je dostrzega i tworzy z nich wizualny opis rzeczywistości, jednocześnie badając relację pomiędzy obrazem a słowem. Wychodząc od cyklu A-Z (Gabloty edukacyjne) zastanowimy się nad niejednoznacznością tej relacji oraz utopijnością dzieła totalnego. Podczas warsztatów, podobnie jak autor, będziemy ilustrować pojęcia słownikowe. Zobaczymy co odkryjemy wchodząc w labirynt słów i obrazów.
Maria Szczycińska — studentka Mediów interaktywnych i widowisk na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Edukatorka w Zachęcie, prowadzi warsztaty dla młodzieży, a także dla osób z dysfunkcją wzroku i słuchu. Jako członek Stowarzyszenia Inicjatywa „Razem” współtworzy otwartą przestrzeń artystyczną Zaczarowany Ogród na warszawskim Jazdowie.
12.00 przerwa
12.30—15.30 Gry i zabawy ze sztuką
W co się bawią artyści? Jakie zasady gry obowiązują w świecie sztuki? Czy zabawę można rozpatrywać w kategoriach estetyki? Co zabawa ma wspólnego ze sztuką? Tematem tej części spotkania będzie relacja sztuki i zabawy, a punktem wyjścia do refleksji stanie się twórczość trójki artystów, których dzieła znajdują się w kolekcji Zachęty. Zagramy w gry inspirowane twórczością omawianych artystów i zastanowimy się, jak zrealizować je w szkole. A może powstaną nowe pomysły na gry i zabawy ze sztuką?
12.30-13.30 Gry z kompozycją – Henryk Stażewski
prowadzenie: Paula Kaniewska
Inspiracją do wielkoformatowej gry są kompozycje Henryka Stażewskiego konstruowane z geometrycznych elementów według określonych reguł. Pojawiające się w dziełach artysty formy przypominają popularne zabawy: bierki i układanki. Idąc tropem tych wizualnych skojarzeń, przeprowadzimy szereg ćwiczeń z kompozycji. Na rozgrzewkę zastanowimy się, jak stworzyć układy dynamiczne i statyczne oraz jakie znaczenie dla odbioru pracy ma tytuł. Następnie, grając w bierki i układając puzzle, będziemy nieustająco poszukiwać idealnej formy.
13.30-14.30 Gry losowe — BINGO — Ryszard Winiarski
prowadzenie: Zuzanna Zasacka
Gra w kości, rzut monetą, ruletka, loteria — w tych popularnych grach losowych nie są ważne umiejętności czy sprawność, o rezultacie decyduje przypadek. To także metoda twórcza Ryszarda Winiarskiego, który w swojej praktyce artystycznej inspirował się teorią gier, rachunkiem prawdopodobieństwa i statystyką. Artysta projektował również gry zakładające aktywny udział widzów. Ostateczny układ elementów geometrycznych na planszy był uzależniony od przebiegu gry toczącej się w galerii. Zainspirowani losowością stosowaną przez Winiarskiego, zagramy w bingo. Celem gry nie będzie skreślenie liczb w jednej linii, a wylosowanie takiego ich układu, który umożliwi ułożenie fragmentu obrazu Winiarskiego. Zasady gry są te same, ale zmienia się format: zamiast skreślać liczby, będziemy układać na planszy kompozycję z geometrycznych elementów.
Zuzanna Zasacka – absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. W Zachęcie oprowadza po wystawach gimnazjalistów i licealistów, prowadzi też warsztaty dla dzieci i młodzieży w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Domu Spotkań z Historią. Od lat pracuje jako instruktorka narciarstwa.
14.30-15.30 Gry z alfabetem – Stanisław Dróżdż
prowadzenie: Marcin Matuszewski
Ostatni wielkoformatowa gra będzie inspirowana pracami Stanisława Dróżdża oraz klockami służącymi dzieciom do zabawy i nauki alfabetu. Nasze kostki będą nieco większe, a zestaw liter mniej standardowy. W trakcie gry nadamy słowom kształty, budując konstrukcje z klocków. Spróbujemy uprzestrzennić słowa z prac Stanisława Dróżdża i znaleźć dla nich odpowiednie miejsca w przestrzeni. Stworzymy również własne poematy wizualne w wersji site-specific, a następnie zagramy w wielkoformatowe scrabble i inne gry słowne. Zobaczymy, na co jeszcze pozwoli nam alfabet!
PROGRAM:
18 marca (piątek) 2016
16.30–17 — powitanie uczestników, wprowadzenie, przedstawienie programu szkolenia
17–18 — O edukacji w Zachęcie i otwartych zasobach edukacyjnych, prowadzenie: Anna Zdzieborska (dział edukacji Zachęty) i Maria Świerżewska-Franczak (dział zbiorów i inwentarzy Zachęty)
Program edukacyjny Zachęty przygotowywany jest zarówno w związku z aktualnymi wystawami, jak i kolekcją Zachęty. Składa się ze spotkań, wykładów, dyskusji, pokazów filmowych, warsztatów kierowanych do różnych grup wiekowych i z różnymi potrzebami. W tej części szkolenia zaprezentujemy realizowane przez nas projekty edukacyjne oraz propozycje zajęć dla szkół i nauczycieli. Przedstawimy pomoce, które nauczyciele mogą wykorzystywać podczas zajęć w szkole, lub takie, które mogą stanowić inspirację do twórczych zajęć z dziećmi i młodzieżą.
Zarówno materiały edukacyjne, jak i reprodukcje dzieł z kolekcji, zdjęcia dokumentujące wystawy i wydarzenia, teksty, katalogi itp. staramy się publikować na stronie zacheta.art.pl na tzw. wolnych licencjach Creative Commons, które umożliwiają zainteresowanym swobodne i darmowe korzystanie. Podczas warsztatów wyjaśnimy, jakie są rodzaje licencji Creative Commons i wskażemy, czym się od siebie różnią. Zwrócimy również uwagę na szanse i zagrożenia wynikające z korzystania z zasobów sieci.
18 — kolacja w Zachęcie (Po prostu bistro)
Wydarzenie towarzyszące – wizyta w Muzeum Sztuki Nowoczesnej (Trzy ostatnie wystawy w Pawilonie Emilia)
19 marca (sobota) 2016
9–12 — warsztaty Opowieść kolekcji
prowadzenie: Magdalena Staroszczyk
Czy kolekcja Zachęty może stanowić narrację? Jakie opowieści można w niej odnaleźć? Zbadamy to z pomocą niewidzialnych przedmiotów z niewidzialnych worków, wspólnego śnienia i innych nietypowych narzędzi. Warsztaty mają charakter opowiadania, wykorzystują techniki teatru improwizowanego i storytellingu. Służą rozwijaniu wyobraźni i wrażliwości na osobisty odbiór sztuki współczesnej.
Warsztaty inspirowane grą zatytułowaną Graj w kolekcję! dostępną na www.zacheta.art.pl
Magdalena Staroszczyk — doktorantka w Instytucie Kultury Polskiej UW. Obecnie zawodowo związana z Muzeum Woli, oddziałem Muzeum Warszawy. W działaniach edukacyjnych wykorzystuje swoje kilkuletnie doświadczenie w pracy z technikami teatru improwizowanego i storytellingu. Z Zachętą współpracuje od 2013 roku, prowadząc zajęcia w ramach szkoleń z cyklu Alfabet sztuki, czyli jak czytać sztukę współczesną.
12-12.30 — przerwa lunch
12.30-14 — oprowadzanie po wystawie Wojciech Zamecznik. Foto-graficznie
Wojciech Zamecznik był scenografem, projektantem wystaw i wybitnym grafikiem należącym do uznanej na świecie tzw. polskiej szkoły plakatu. Jednak na wystawie nie tyle będziemy oglądać jego dobrze znane plakaty, ile zajrzymy do warsztatu grafika, śledząc rodzące się w jego głowie pomysły, zmieniające się koncepcje i odważne eksperymenty. Poznamy Zamecznika jako zafascynowanego mechaniką wynalazcę, a także jako kochającego męża i ojca obdarzonego niezwykłym poczuciem humoru.
Maria Kosińska — historyczka sztuki, edukatorka. Od 2004 roku współpracuje z Zachętą, gdzie prowadzi działania edukacyjne skierowane do różnych grup wiekowych i osób o specjalnych potrzebach. Od 2013 roku prowadzi również szkolenia dla nauczycieli organizowane we współpracy z Warszawskim Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń oraz Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych. Współautrorka projektu Muzyczne obrazy dla młodzieży gimnazjalnej, realizowanego w Zachęcie w roku szkolnym 2014/2015 i 2015/2016.
14.15-16 — Warsztaty wokół twórczości Wojciecha Zamecznika
prowadzenie: Zofia Hejke
Jakie jest podejście do tworzenia tak charakterystycznej formy wypowiedzi, jaką jest plakat? Czy jest tu miejsce na spontaniczny eksperyment i na szukanie skrótu plastycznego? Jaka jest droga do znalezienia skrótu plastycznego, czym jest skrót plastyczny? Odpowiedzi na te pytania przyniesie część warsztatowa spotkania.
Zofia Hejke — animatorka kultury, edukatorka, nauczycielka reklamy i artystka (tkanina unikatowa i malarstwo). Kolejność nie jest przypadkowa. Jej ostatnie lata zawodowe zdominowane zostały przez różne projekty określane jako edukowanie przez sztukę. Od 2013 współpracuje z działem edukacji galerii Zachęta, prowadząc warsztaty twórcze w ramach szkoleń dla nauczycieli z cyklu Kolekcja Zachęty. Przewodnik po polskiej sztuce współczesnej i Alfabet sztuki, czyli jak czytać sztukę współczesną, współorganizowanych przez Warszawskie Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń oraz Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Wykształcenie artystyczne rozszerzone o formy podyplomowych studiów m.in. zarządzanie kulturą w strukturach Unii Europejskiej czy strategia reklamy.
16 — obiad w Zachęcie (Po prostu bistro)
22 kwietnia (piątek) 2016
16.30 – oprowadzanie po wystawie Frank Stella i synagogi dawnej Polski w Muzeum Żydów Polskich POLIN (ul. Anielewicza 6)
18.15-20 – oprowadzanie kuratorskie Magdy Kłos-Podsiadło po wystawie Tu czy tam? Współczesna polska ilustracja książkowa dla dzieci
Magda Kłos-Podsiadło – wydawczyni książek dla dzieci i młodzieży, założycielka wydawnictwa Wytwórnia. Odkrywca i promotorka talentów wśród najmłodszego pokolenia grafików i ilustratorów polskich, których wydane w Wytwórni książki zdobywają wiele krajowych i międzynarodowych nagród. W 2012 r. zasiadła w międzynarodowym jury konkursu dla ilustratorów Bologna Illustrators Exhibition. W 2014 r. prowadziła warsztaty dla ilustratorów na zaproszenie Itabashi Art Museum w Tokio.
20 – kolacja w Zachęcie (Po prostu bistro)
23 kwietnia (sobota) 2016
9-10.30 – wykład o twórczości Pawła Jarodzkiego
Prowadzenie: Maria Kosińska
10.45-12.30 – warsztaty wokół twórczości Pawła Jarodzkiego
Prowadzenie: Zofia Hejke
12.30 – przerwa na lunch
13-13.30 Dzień Wolnej Sztuki – możliwość uczestniczenia w Dniu Wolnej Sztuki w galerii Zachęta lub Muzeum Etnograficznym w Warszawie, wstęp wolny
13.30-15 Pisanie obrazem. Warsztaty o polskiej poezji konkretnej
Prowadzenie: Karolina Iwańczyk (dział edukacji Zachęty)
Poezja konkretna jako kierunek w sztuce pojawiła się w latach 50. XX wieku. Za jej prekursorów uważa się Szwajcara Eugena Gomringera i członków brazylijskiej grupy Noigandres, którzy zaczęli tworzyć wizualne kompozycje z liter i znaków typograficzych. W Polsce ten nurt zaczął rozwijać się w latach 60. za sprawą Stanisława Dróżdża, który od 1967 roku tworzył teksty konkretne: pojęciokształty. O konkretyzmie pisał: „poezja konkretna polega na wyizolowaniu, zautonomizowaniu słowa. Wyizolowaniu go z kontekstu językowego, wyizolowaniu go także z kontekstu rzeczywistości pozajęzykowej, żeby słowo jak gdyby samo w sobie i dla siebie znaczyło. W poezji konkretnej forma jest zdeterminowana treścią, a treść formą. Poezja tradycyjna opisuje obraz. Poezja konkretna pisze obrazem”. Podczas warsztatów, inspirując się pojęciokształtami Dróżdża oraz pracami innych polskich konkretystów, stworzymy własne poematy wizualne.
15 — obiad w Zachęcie (Po prostu bistro)
13 maja (piątek) 2016
17 — oprowadzanie po wystawie Teresa Kazimiera Murak-Rembielińska
Marcin Matuszewski – student kulturoznawstwa w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W Zachęcie prowadzi warsztaty dla młodzieży i oprowadza po wystawach.
18.15 — kolacja w Zachęcie (Po prostu bistro)
19 – wernisaż wystawy Podróżnicy
14 maja (sobota) 2016
9—12.30 Wilhelm Sasnal — M jak Malarstwo
prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
Czy w czasach wszechobecnej technologii i cyfryzacji malarstwo nie straciło siły przebicia? Czy można za jego pośrednictwem poruszać współczesne nam problemy? Jak w nowoczesny sposób mówić o historii? I czemu na portrecie nie sposób dostrzec twarzy?
Na te i na wiele innych pytań spróbujemy odpowiedzieć, przyglądając się twórczości Wilhelma Sasnala, jednego z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych artystów polskich na świecie, przez krytykę nazywanego „czołowym malarzem swojego pokolenia”. W części warsztatowej zajmiemy się tym aspektem twórczości Sasnala, który cechuje dążenie do uchwycenia esencji poprzez syntezę, skrót, wyabstrahowanie form. Poprzez ćwiczenia inspirowane pracami z kolekcji Zachęty będziemy rozwijać narzędzia do interpretowania i odczytywania „języka” jego malarstwa.
12.30 przerwa na lunch
13—16 Figura artysty
Prowadzenie: Joanna Falkowska-Kaczor i Paula Kaniewska
Wychodząc od autoportretów pozostawionych przez twórców różnych epok, zastanowimy się nad miejscem artysty w kulturze. Przyjrzymy się kształtowaniu nowożytnego statusu artysty, ideom awangardowych buntowników oraz przemianom, jakie zaszły w świecie sztuki w drugiej połowie XX wieku. Zastanowimy się wspólnie nad rolami przyjmowanymi przez artystów współcześnie. Czego oczekujemy od twórców jako odbiorcy? Teorię połączymy z ćwiczeniami i dyskusją, odniesiemy się również do wystawy Teresy Murak.
Joanna Falkowska-Kaczor – historyk sztuki, nauczycielka historii sztuki w zespole szkół „Bednarska” w Warszawie, egzaminatorka matury z historii sztuki
Paula Kaniewska – studentka kulturoznawstwa w ramach MISH na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończyła Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jest edukatorką i przewodniczką w Zachęcie.
16 — obiad w Zachęcie (Po prostu bistro)
10 czerwca (piątek) 2016
16.30 — oprowadzanie po wystawie Podróżnicy
prowadzenie: Marcin Matuszewski
18.00 — prezentacje uczestników szkolenia
Chcielibyśmy się dowiedzieć, czy i w jaki sposób zajęcia przeprowadzone w ramach szkolenia zainspirowały Państwa do poprowadzenia lekcji w szkole. Czy poprowadziliście warsztaty według scenariusza zaprezentowanego podczas szkolenia? Co zmieniliście? A może wymyśliliście całkiem inne warsztaty wokół twórczości artystów, z których twórczością zapoznaliście się podczas szkolenia? Może zainspirowała was Gra w kolekcję? A może wypróbowaliście metody pracy, którymi posługują się edukatorzy Zachęty? Jak odebrali to uczniowie? Jakie elementy szkolenia uważacie za wartościowe? A jakie uważacie za niemożliwe do zrealizowania w szkole? Każdy uczestnik będzie miał 5 minut na krótką relację, którą można zilustrować zdjęciami dokumentującymi zajęcia lub efekty pracy.
20 – kolacja i pożegnalna lampka wina w Po prostu Zachęta
11 czerwca (sobota) 2016
9—12.30 Jadwiga Sawicka — S jak Słowo
prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
O poszukiwaniu formy, okiełznaniu emocji i odnalezieniu języka, o malarstwie, fotografii i słowie w obrazie, wreszcie o drodze, jaką trzeba przejść od ukończenia akademii do stania się świadomym artystą, zdolnym za pomocą obrazu przekazać sens — o tym wszystkim porozmawiamy przyglądając się twórczości Jadwigi Sawickiej, artystki znanej przede wszystkim z tworzenia instalacji i obrazów „pisanych”. Motywem przewodnim części warsztatowej będzie ustalenie rodzaju relacji występujących między słowem i obrazem w twórczości Sawickiej. Poprzez ćwiczenia praktyczne spróbujemy określić, jakim elementem graficznym jest litera, a jakim słowo. Czy któryś z tych elementów jest ważniejszy?
12.30 przerwa na lunch
13—16 Wystawa: prezentacja czy interpretacja?
prowadzenie: Joanna Falkowska-Kaczor, Paula Kaniewska
Ze sztuką bardzo często spotykamy się poprzez wystawę, ale nie zawsze zwracamy uwagę na konkretne pomysły ekspozycyjne. W jakim stopniu sposób prezentacji wpływa na odczytanie dzieł? W ramach zajęć przeanalizujemy przykłady różnych wystaw i zastanowimy, jakie stały za nimi założenia. Ze świata sztuki przeniesiemy się do szkoły i wspólnie opracujemy koncepcję wystawy, która mogłaby służyć porządkowaniu wiedzy i zgłębianiu nowych tematów.
Dla zainteresowanych bilety wstępu do Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego Królikarnia na wystawę Rodin/Dunikowski. Kobieta w polu widzenia.
Koncepcja i opracowanie programu: Anna Zdzieborska
Koordynator organizacyjny: Agata Baca
9 października 2015 (piątek)
16.30–17.00 powitanie uczestników, wprowadzenie, przedstawienie programu szkolenia, sprecyzowanie oczekiwań
17.00–18.00 O edukacji w Zachęcie i otwartych zasobach edukacyjnych
prowadzenie: Anna Zdzieborska (dział edukacji w Zachęcie)
Program edukacyjny Zachęty przygotowywany jest zarówno w związku z aktualnymi wystawami, jak i stałą kolekcją Zachęty. Składa się ze spotkań, wykładów, dyskusji, pokazów filmowych, warsztatów, kierowanych do różnych grup wiekowych i z różnymi potrzebami. W tej części szkolenia zaprezentujemy realizowane przez nas projekty edukacyjne oraz propozycje zajęć dla szkół i nauczycieli. Przedstawimy pomoce, które nauczyciele mogą wykorzystywać podczas zajęć w szkole lub takie, które mogą stanowić inspirację do twórczych zajęć z dziećmi i młodzieżą.
Zarówno materiały edukacyjne, jak i reprodukcje dzieł z kolekcji, zdjęcia dokumentujące wystawy i wydarzenia, teksty, katalogi itp. staramy się publikować na stronie www.otwartazacheta.pl na tzw. wolnych licencjach Creative Commons, które umożliwiają zainteresowanym swobodne , darmowe i nieograniczone korzystanie.
10 października 2015 (sobota)
9–12 warsztaty Opowieść kolekcji
prowadzenie: Magda Staroszczyk
Czy kolekcja Zachęty może stanowić narrację? Jakie opowieści można w niej odnaleźć? Zbadamy to z pomocą niewidzialnych przedmiotów z niewidzialnych worków, wspólnego śnienia i innych nietypowych narzędzi. Warsztaty mają charakter opowiadania, wykorzystują techniki teatru improwizowanego i storytellingu. Służą rozwijaniu wyobraźni i wrażliwości na osobisty odbiór sztuki współczesnej.
Warsztaty inspirowane grą zatytułowaną Graj w kolekcję! dostępną na www.otwartazacheta.pl
12.20-14 oprowadzanie po wystawie Zaraz po wojnie
Prowadzenie: Maria Kosińska
15-16.30 Warsztaty wokół twórczości Jerzego Nowosielskiego
Prowadzenie: Zofia Hejke
Podczas warsztatów będziemy uczyć się, jak zrezygnować z nadmiaru na rzecz form, symboli czy znaków dla nas istotnych. Być może uda nam się odpowiedzieć na pytania: Co to jest duchowość? Gdzie jej szukamy? Czy duchowość jest nierozerwalnie związana z religią? Z pewnością zauważymy, że malarstwa Nowosielskiego nie da się naśladować, a obrazu malarskiego nie można przełożyć na słowa — w tym tkwi właśnie jego wyjątkowość.
6 listopada 2015 (piątek)
16.30 oprowadzanie po wystawie Spór o odbudowę w ramach Festiwalu Warszawa w budowie 7 organizowanego przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Wystawa zaaranżowana jest nietypowo w budynku dawnej szkoły, LO im. Klementyny Hoffmanowej, ul. Emilii Plater 29 w Warszawie.
18.30 oprowadzanie z elementami warsztatów po wystawie Spojrzenia 2015 w galerii Zachęta
Nowa sztuka. Z czym to się je?
Kolejna, siódma już edycja konkursu Spojrzenia to dobra okazja, żeby porozmawiać o sztuce współczesnej. W Zachęcie prezentowane są prace pięciu, dobrze zapowiadających się, młodych polskich artystów. Specjalnie na wystawę konkursową przygotowali oni nowe, niepokazywane wcześniej realizacje. Mamy więc do czynienia ze sztuką najnowszą, stworzoną przez osoby eksperymentujące z różnymi rozwiązaniami. Prezentowane prace nie mają jeszcze ustalonych interpretacji, są takim samym wyzwaniem dla krytyków, jak i publiczności odwiedzającej galerię. W czasie warsztatów będziemy starali się zrozumieć intencje artystów i zbadać, jakie myśli i odczucia budzą w nas ich dzieła. Poznamy terminologię związaną ze sztuką współczesną i zobaczymy, jak młodzi twórcy przekraczają granice gatunków. Będziemy rysować, robić zdjęcia, a na koniec wytypujemy tegoroczną zwyciężczynię bądź zwycięzcę konkursu.
7 listopada 2015 (sobota)
9–12.30 Paweł Althamer — D jak Działanie
prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
Paweł Althamer jest rzeźbiarzem, performerem, organizatorem i animatorem akcji artystycznych, szamanem w służbie sztuki społecznej. Na najbliższym spotkaniu spróbujemy podążyć śladami jego artystycznych wyborów — od wczesnych prac, w których próbował odkryć naturę samego siebie, aż po dzieła najnowsze oparte na tworzeniu sytuacji, które mogą uwolnić w nas twórczą energię mającą moc budowania nowych więzi społecznych. Część praktyczna będzie próbą symbolicznego doświadczania tworzenia i straty. Do tego eksperymentu skłoni nas wnikliwsze przyjrzenie się pracy Łódź i skafander. Doświadczanie pozarozumowe (w skali mikro) to jeden kierunek, a drugi to pójście tropem wykorzystywanych przez rzeźbiarza materiałów — od naturalnych po syntetyczne.
13.00-14.00 oprowadzanie kuratorskie Karola Hordzieja po wystawie Jan Dziaczkowski. Historie prawdziwe i zmyślone.
14.15-16.00 warsztaty wokół twórczości Jana Dziaczkowskiego
prowadzenie: Julia Staniszewska
Za przykładem Janka Dziaczkowskiego, Pabla Picassa i Wisławy Szymborskiej będziemy wycinać i sklejać ze sobą światy nieprzystające, komponować miejsca nieznane i budować nowe znaczenia. A wszystko to na małej powierzchni karki pocztowej.
4 grudnia 2015 (piątek)
16.30 oprowadzanie po wystawie „Mistrzowie pastelu” w Muzeum Narodowym w Warszawie
Prowadzenie: Kamilla Pijanowska
18.30-20 Niewojenni
prowadzenie: Zuzanna Sękowska
Spotkanie będzie poświęcone wystawie Zuzanna Sękowska, Łukasz Radziszewski. Niewojenni prezentowanej w Miejscu Projektów Zachęty w listopadzie tego roku. Artystka porówna – w odniesieniu do lektury pacyfistycznego albumu Ernsta Friedricha Krieg dem Kriege [Wojna przeciw wojnie] (1924) – sposoby obrazowania wojny dzisiaj i w czasie I wojny światowej, poprowadzi też rozmowę na temat kodów wizualnych. W swojej praktyce artystycznej Zuzanna Sękowska zapożycza wizerunki, najczęściej fotografie martwych ciał, zestawia je w dowolny sposób, przetwarza. W jaki sposób odnieść się do obrazów wojny? Jak pokazywać przemoc i skutki wojny, by prowadzić dialog na płaszczyźnie symbolicznej, nie epatując drastycznymi obrazami? W jaki sposób możemy zapobiegać wojnie? Czy zdjęcia, będące elementem kultury wizualnej, mogą być środkiem, który posłuży zmianie rzeczywistości? Czy redefinicja kategorii obrazowania jest jedynie utopijną wizją, czy też może mieć realny wpływ na odbiór problematyki wojennej? W trakcie spotkania będziemy razem szukali odpowiedzi na te pytania, sięgając do tekstów Virginii Woolf (Trzy gwinee) i Susan Sontag (Widok cudzego cierpienia) oraz do materiału ikonograficznego z książek Magnusa Hirschfelda Sittengeschichte des Weltkrieges i Judith Butler Ramy wojny.
5 grudnia 2015 (sobota)
9-12 Okropności wojny – ćwiczenia z interpretacji dzieł sztuki z elementami wykładu
prowadzenie: Joanna Falkowska-Kaczor, Katarzyna Kucharska-Hornung
Podczas spotkania będziemy wspólnie interpretować dzieła sztuki obrazujące wojnę. Na podstawie obrazów, rzeźb, kolaży, instalacji, cykli fotograficznych, spróbujemy prześledzić, jak zmieniał się sposób pokazywania np. scen batalistycznych, pól bitwy, wielkich bohaterów, i wielkich przegranych. Sięgniemy m.in. do przedstawień antycznych, XIX-wiecznych i współczesnych. Zastanowimy się, jaki wpływ na artystów w Europie miała II wojna światowa i Holocaust. Co to znaczy „wyrazić niewyrażalne”? Będziemy także pytać o los dzieł sztuki, artystów i muzeów podczas wojny, biorąc pod uwagę współczesny kontekst wojny w Syrii.
12.30-14.30 Władysław Strzemiński – U jak Unizm
Prace Władysława Strzemińskiego z serii Powidoki, które można oglądać na wystawie Zaraz po wojnie, będą punktem wyjścia do zajęć praktycznych. Sprawdzimy, czy łatwo jest uzyskać jedność plastyczną obrazu, stosując się do teorii unizmu sformułowanej przez artystę. Zestawimy zasady percepcji definiowane przez Strzemińskiego ze współczesnymi przykładami ich stosowania w sztuce, np. w sztuce projektowania.
Koncepcja i opracowanie programu: Anna Zdzieborska
Koordynator organizacyjny: Agata Baca
Trzecie szkolenie z cyklu Alfabet sztuki odbywało się od marca 2015 do czerwca 2015. Wzięło w nim udział 24 nauczycieli.
Szczegółowy program:
27 marca 2015 (piątek)
16.30–17.00 powitanie uczestników, wprowadzenie, przedstawienie programu szkolenia, sprecyzowanie oczekiwań
17.00–18.00 O edukacji w Zachęcie i otwartych zasobach edukacyjnych, prowadzenie: Zofia Dubowska, Anna Zdzieborska
28 marca 2015 (sobota)
9–11 warsztaty Opowieść kolekcji, prowadzenie: Magda Staroszczyk
11.30–13.00 oprowadzanie po wystawie Przemysław Matecki. Szorstko wraz z wprowadzeniem o twórczości artysty
14.00–16.00 warsztaty M jak malarstwo – Odkryj w sobie malarza, prowadzenie: Anna Owsiany
17 kwietnia 2015 (piątek)
godz. 16.30–18 Oprowadzanie po wystawie Anna Jermolaewa. Dobre czasy, złe czasy, prowadzenie: Karolina Żyniewicz
godz. 19.00 wydarzenie towarzyszące: spotkanie na wystawie Andrzeja Wróblewskiego Recto/Verso w Muzeum Sztuki Nowoczesnej
18 kwietnia 2015 (sobota)
godz. 9–10.30 Wykład dra Pawła Freusa O zawłaszczeniach w sztuce
godz. 10.30–12 Oprowadzanie po wystawie Kanibalizm? O zawłaszczeniach w sztuce, prowadzenie: Maria Szczycińska
godz. 12.30–15 Warsztaty Drugie życie obrazów, prowadzenie: Karolina Żyniewicz
15 maja 2015 (piątek)
godz. 16.30–18 oprowadzanie po wystawie Majątek w Muzeum Rzeźby Królikarnia, ul. Puławska 113a. Oprowadzi kuratorka wystawy Katarzyna Kucharska – Hornung
16 maja 2015 (sobota)
9.00-9.45 prezentacja O kolekcji Zachęty, połączona ze spotkaniem w magazynie dzieł sztuki, prowadzenie: Maria Świerżewska, kuratorka w Dziale zbiorów Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki
10.00-11.15 oprowadzanie po wystawie „PRAWDA PIĘKNO DOBRO. Z kolekcji Zachęty”; prowadzenie: Maria Szczycińska
11.30-13.00 Maria Pinińska – Bereś – R jak Rzeźba, część teoretyczna (prowadzenie: Karolina Iwańczyk)
14.00-16.00 Maria Pinińska – Bereś – R jak Rzeźba, część praktyczna (prowadzenie: Zofia Hejke)
12 czerwca 2015 (piątek)
16.30 zwiedzanie Muzeum Historii Żydów Polskich (Polin)
18.30–20 prezentacje uczestników szkolenia
13 czerwca 2015 (sobota)
9–12 seminarium Natura martwa i żywa z cyklu Kurs języka sztuki. Jak odczytywać dzieła sztuki dawnej i współczesnej, prowadzenie: Joanna Falkowska-Kaczor, Katarzyna Kucharska-Hornung
13-16 M jak malarstwo – Robert Maciejuk , prowadzenie: Karolina Iwańczyk (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
Koncepcja i opracowanie programu: Anna Zdzieborska
Koordynator organizacyjny: Agata Baca
Alfabet sztuki to cztery spotkania ze sztuką współczesną i twórczością wybranych artystów, których prace znajdują się w zbiorach Zachęty lub prezentowane są na aktualnych wystawach. Sztuka współczesna jest wielowątkowa, a tematem dzieł często stają się problemy społeczne, polityczne, czy światopoglądowe. Artyści, komentując aktualne i historyczne zjawiska, posługują się różnymi mediami (film, rzeźba, fotografia, malarstwo, performans). Celem szkolenia jest prezentacja metod angażowania ucznia w samodzielną analizę dzieła sztuki oraz doskonalenie narzędzi do interpretowania i odczytywania języka współczesnych artystów, a także nauka kreatywności poprzez oglądanie prac, dyskutowanie o nich i branie udziału w inspirowanych nimi warsztatach. Rozmawiając z uczniami o sztuce współczesnej, uczymy ich świadomego odbioru rzeczywistości i krytycznego stosunku do informacji kreowanych przez media. Podczas szkolenia omawiamy między innymi takie zagadnienia jak: sztuka w przestrzeni publicznej, sztuka zaangażowana społecznie, sztuka krytyczna, wątki historyczne w twórczości współczesnych artystów, czy projektowanie graficzne. Opowiadamy, jak twórczo wykorzystać w edukacji zasoby portalu OtwartaZacheta, wskazujemy inne portale i strony internetowe, z których warto czerpać wiedzę o sztuce współczesnej, zwracamy uwagę na szanse i zagrożenia wynikające z korzystania z zasobów sieci przez uczniów i podpowiadamy, jak bezpiecznie, z poszanowaniem praw autorskich, opublikować efekty pracy uczniów w internecie.
Szkolenie obejmujące łącznie 40 godzin lekcyjnych przeznaczone jest dla nauczycieli szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, nauczających wiedzy o kulturze, historii sztuki, języka polskiego i przedmiotów artystycznych oraz wszystkich tych, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę o sztuce współczesnej i poszukują inspiracji do prowadzenia zajęć. Uczestnicy otrzymują zaświadczenia ukończenia kursu oraz materiały edukacyjne.
Warunkiem ukończenia szkolenia jest zaprezentowanie zajęć (lekcji, projektu edukacyjnego) przeprowadzonych w placówkach uczestników, do których inspirację stanowiły zajęcia lub materiały edukacyjne prezentowane w ramach szkolenia. Prezentacja odbywa podczas ostatniego spotkania z cyklu.
Drugie szkolenie z cyklu Alfabet sztuki odbywało się od października 2014 do stycznia 2015. Wzięło w nim udział 22 nauczycieli.
Szczegółowy program:
17 października 2014 (piątek)
16.30–17.00 powitanie uczestników, wprowadzenie, przedstawienie programu szkolenia, sprecyzowanie oczekiwań
17.00–18.00 O edukacji w Zachęcie i otwartych zasobach edukacyjnych, prowadzenie: Zofia Dubowska, Anna Zdzieborska
18 października 2014 (sobota)
9–13 Włodzimierz Pawlak – M jak Malarstwo, prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
14.00–15.30 warsztaty na wystawie Zbigniew Warpechowski. To
14 listopada 2014 (piątek)
16.30-18.00 warsztaty na wystawie Konrad Smoleński. Everything Was Forever, Until It Was No More – Próba czasu
15 listopada 2014 (sobota)
9-13 Aneta Grzeszykowska – F jak Fotografia, prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
14–16.00 Gry i zabawy ze sztuką, prowadzenie: Karolina Iwańczyk
12 grudnia 2014 (piątek)
16.30–18.00 warsztaty na wystawie Postęp i higiena
13 grudnia 2014 (sobota)
9–13 Mirosław Bałka – I jak Instalacja, prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
14–16 Opowieść kolekcji, prowadzenie: Magda Staroszczyk
9 stycznia 2014 (piątek)
16.30–18.00 warsztaty na wystawie Gregora Schneidera
10 stycznia 2014 (sobota)
9–13 Goshka Macuga – A jak archiwum, prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
14–15.30 prezentacje uczestników szkolenia
Zajęcia odbywają się w Zachęcie — Narodowej Galerii Sztuki, pl. Małachowskiego 3 w Warszawie. Organizatorzy zapewniają zakwaterowanie i zwrot kosztów podróży.
Organizatorami szkolenia szkolenia są Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych i Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki.
Wyłącznym mecenasem projektu jest Kulczyk Investments.
Alfabet sztuki to cztery spotkania ze sztuką współczesną i twórczością wybranych artystów, których prace znajdują się w zbiorach Zachęty lub prezentowane są na aktualnych wystawach. Sztuka współczesna jest wielowątkowa, a tematem dzieł często stają się problemy społeczne, polityczne, czy światopoglądowe. Artyści, komentując aktualne i historyczne zjawiska, posługują się różnymi mediami (film, rzeźba, fotografia, malarstwo, performans). Celem szkolenia jest prezentacja metod angażowania ucznia w samodzielną analizę dzieła sztuki oraz doskonalenie narzędzi do interpretowania i odczytywania języka współczesnych artystów, a także nauka kreatywności poprzez oglądanie prac, dyskutowanie o nich i branie udziału w inspirowanych nimi warsztatach. Rozmawiając z uczniami o sztuce współczesnej, uczymy ich świadomego odbioru rzeczywistości i krytycznego stosunku do informacji kreowanych przez media. Podczas szkolenia omawiamy między innymi takie zagadnienia jak: sztuka w przestrzeni publicznej, sztuka zaangażowana społecznie, sztuka krytyczna, wątki historyczne w twórczości współczesnych artystów, czy projektowanie graficzne. Opowiadamy, jak twórczo wykorzystać w edukacji zasoby portalu OtwartaZacheta, wskazujemy inne portale i strony internetowe, z których warto czerpać wiedzę o sztuce współczesnej, zwracamy uwagę na szanse i zagrożenia wynikające z korzystania z zasobów sieci przez uczniów i podpowiadamy, jak bezpiecznie, z poszanowaniem praw autorskich, opublikować efekty pracy uczniów w internecie.
Szkolenie obejmujące łącznie 40 godzin lekcyjnych przeznaczone jest dla nauczycieli szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, nauczających wiedzy o kulturze, historii sztuki, języka polskiego i przedmiotów artystycznych oraz wszystkich tych, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę o sztuce współczesnej i poszukują inspiracji do prowadzenia zajęć. Uczestnicy otrzymują zaświadczenia ukończenia kursu oraz materiały edukacyjne.
Warunkiem ukończenia szkolenia jest zaprezentowanie zajęć (lekcji, projektu edukacyjnego) przeprowadzonych w placówkach uczestników, do których inspirację stanowiły zajęcia lub materiały edukacyjne prezentowane w ramach szkolenia. Prezentacja odbywa podczas ostatniego spotkania z cyklu.
Pierwsze szkolenie z cyklu Alfabet sztuki odbyło się od marca do czerwca 2014. Wzięło w nim udział 20 nauczycieli.
Szczegółowy program:
28 marca 2014 (piątek)
17–18 powitanie uczestników, wprowadzenie, przedstawienie prowadzących szkolenie, sprecyzowanie oczekiwań
18–18.45 „Żywa” kolekcja Zachęty, prowadzenie: Anna Zdzieborska
29 marca 2014 (sobota)
9–11.15 Opowieść kolekcji, prowadzenie: Magda Staroszczyk
12 – 16 Wilhelm Sasnal — M jak Malarstwo, prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
25 kwietnia 2014 (piątek)
17–19 Lekcja widzenia, czyli wokół wystawy Henryka Tomaszewskiego w Zachęcie, prowadzenie: Marta Lissowska, Karolina Iwańczyk
26 kwietnia 2014 (sobota)
godz. 9–12.15 Warsztaty Plakat wg Mistrza Tomaszewskiego, czyli skrót pojęciowy zamiast narracji malarskiej, prowadzenie: Joanna Świerczyńska
godz. 13–17 Jadwiga Sawicka — S jak Słowo, prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
16 maja (piątek)
19.00-19.45 – Otwarte licencje. Prawo autorskie w sieci, prowadzenie: Maria Świerżewska
17 maja (sobota), godz. 10-17
9.00-13.00 Paweł Althamer – D jak Działanie, prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
14.00-15.30 Materia geometrii – geometria materii – warsztaty na wystawie Monika Zawadzki. Bydło Prowadzenie: Karolina Żyniewicz
13 czerwca (piątek)
18.30–20 — warsztaty na wystawie Alicja. Po drugiej stronie, prowadzenie: Marta Lissowska (edukatorka w galerii Zachęta)
14 czerwca (sobota)
9–13— Zbigniew Libera — K jak Krytyka, prowadzenie: Maria Kosińska (teoria), Zofia Hejke (praktyka)
14–15.30 —prezentacje uczestników szkolenia
Zajęcia odbywają się w Zachęcie — Narodowej Galerii Sztuki, pl. Małachowskiego 3 w Warszawie. Organizatorzy zapewniają zakwaterowanie i zwrot kosztów podróży.
Organizatorami szkolenia szkolenia są Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych i Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki we współpracy z Fundacją Edukacyjną im. prof. Romana Czerneckiego (EFC).
Wyłącznym mecenasem projektu jest Kulczyk Investments.
I Przetarg na kampanię informacyjno – promocyjną projektu POPC.02.03.02-00-0025/19
Załącznik nr 6 wzór wykazu usług
Wyjaśnienie i zmiana treści SIWZ
załącznik nr 7 szczegółówy opis przedmiotu zamówienia
Wyjaśnienie i zmiana treści SIWZ 2
Informacja o unieważnieniu postępowania
II Przetarg na kampanię informacyjno – promocyjną projektu POPC.02.03.02-00-0025/19 z dnia 5.11.2020 | Nr postępowania ZP/02/2020/POPC
Załącznik 1_Formularz ofertowy
Załącznik nr 6 wzór wykazu usług 2
Załącznik nr 7 Opis przedmiotu zamówienia 2
WYJAŚNIENIE I ZMIANA TREŚCI OGŁOSZENIA
zawiadomienie o wyborze oferty
Od listopada 2013 roku TZSP uzyskało również status organizacji pożytku publicznego. Zachęcamy do przekazania nam 1% podatku na cele edukacyjne oraz cele związane z upowszechnianiem sztuki współczesnej.
Nasz numer KRS to 0000165010.
Firmy wspierając działalność Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych mają możliwość wsparcia dwóch obszarów społecznej odpowiedzialności biznesu – działań edukacyjnych oraz dziedzictwa kulturowego. Ponadto zapisy ustawy o podatku od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określają, że darowizny przekazane na cele zawierające się w sferze zadań publicznych można odliczyć od podatku dochodowego.
Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych
przy Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki
Pl. Małachowskiego 3
00-916 Warszawa
Koordynator: Zofia Koźniewska
Tel. 22 55 69 674
info@tzsp.art.pl
KRS 0000165010
